A Whole Lot of OSes at Once

I realized I haven’t talked yet about my workspace setup, including the choice of computer(s) and operating system(s) which I prefer. A topic like that is a perfect opportunity to provide fuel for countless flamewars raging through the Internet forums, so it seems like a no-brainer if you want to round up some passionate readers ;)
So, what’s the best these days? Is it Windows or Linux? Or maybe OS X? Should you get a Mac or a(n other kind of) PC? Make it a desktop or just a laptop? Or perhaps subscribe to the post-PC doctrine and grab a tablet?…

Well, I don’t know. I won’t really advise anything here. Myself, I take more… holistic approach. I just use all of these things :)

Desktop split in two

As I see it, desktop PC is the place where stuff gets done. Be it “work” or play, you cannot easily forfeit the conveniences of big monitor(s), full keyboard layout, snappy mouse that fits your palm, and a comfortable chair.

Thing is, those two activities require two completely different operating systems. When it comes to games, Windows is still reigning supreme, with only some small glimpses of what might shake up this status quo. Sadly, I have little hope much will change here in the foreseeable future.
On the other hand, it’s pretty much given that the best system for most kinds of development work is some flavor of Linux, preferably sporting such powerful a package manager as apt-get. There are no (good) alternatives for certain vendor lock-ins (*cough* iOS) but if you are not forced to comply with them, anything else is almost certainly an inferior choice.

How to reconcile those requirements? There is dual booting, of course, but the need of frequent resets would get old very quickly. So instead of that, and after conducting a bit of a research, I opted for virtualization, choosing a simple solution of running Linux as guest OS through VirtualBox.
This turned out to be super easy to set up; the only “trick” was to flip a switch in BIOS in order to enable CPU virtualization features, required to run a 64-bit system as guest. With these on, performance is a non-issue: it feels like running directly on the hardware, for all intents and purposes – including running Android emulator inside the VM :)

Laptop as versatile substitute

Now, if only all that goodness could be made available on the go… Although some may pretend it is, most (sane) people cater to their mobility needs by getting a laptop. This is immediately a compromise because of the form factor alone, but even more so because of inevitably inferior hardware specs one could cram into it.

So no, I didn’t try to replicate the VM-based setup described above :) While possible, it seemed way more sensible to try and kill two birds with one stone by getting a computer that:

• adequately (though not perfectly) substitutes Windows for gaming and Linux for coding
• runs the third major operating system, in case that ever comes handy e.g. for testing purposes

As you’ve likely guessed, that description accurately fits a MacBook. Of its virtues and woes I have already written elsewhere, so let’s just say it fulfills its purpose pretty well.

And even when it doesn’t, there is always Chrome Remote Desktop to bridge the gap :)

Going Apples

So, I got myself a new laptop.

The main reason was that I wanted more powerful and – most importantly – slightly bigger portable computer. Up until now I used a cute 11.6″ machine that claimed to be a gaming laptop but worked pretty well as all-around development kit. The various trials and tribulations I had to overcome to make Ubuntu work reasonably well on this thing (it’s officially “not supported”) significantly increased my skills in tweaking Linux. And sometimes things worked so well that I actually managed to accomplish some work!

Nevertheless, the small size started to irk me quite a bit; the (small) additional mobility just wasn’t worth it. So this time I went for something just slightly bigger, but with a lot more pixels.

HOLY CRAP DAT SCREEN

Alas, I got a 13″ Retina display MacBook Pro. Admittedly, I was a bit reluctant to be a semi-early adopter here, because the way increased resolution seems to work on these screens is a bit confusing. I mean, it’s apparently very natural to almost anyone: things look nicer, end of story. However, for someone who remembers how back in the days the difference between, say, 800×600 and 1024×768 made such a huge impact on UI scaling, the Retina’s quadrupling of pixel count may sounds pretty scary.

Just recall that the standard width for many website layouts is still around 960px, which translates to a little more than 1/3 (!) of Retina display’s width. Does it mean the web comes with big slabs of wasted whitespace and tiny column of content in between?…

Not really, as it turns out. By default, Retina cheats: the real (millimeter) size of UI elements is still roughly the same as on normal 13″ display running something around 1280×800. For typical GUI applications involving standard components and some text rendering, it’s indeed just making the interface sharper and more vivid. For pixel-perfect apps (such as games with set resolution), it seems the default solution is to stretch them proportionately; things might not look as nice then but they still work well.

Where the Retina display really shines is any serious text “processing”, be it reading websites, writing articles or – of course – programming. The additional level of detail might not be noticeable at first, however the difference becomes apparent when you look again on a screen with lower pixel density. There’s still some way to go in order to fluidly present even the smallest noticeable details to the sharpest of eyes, but it’s pretty short way.

I just shudder to think what resolution is needed to replicate the same sensation on 27″ or 30″ monitor :)

It’s Linux on the desktop, essentially

What about the operating system, though, the glorified OS X?

Besides handling that precious little screen very well – which cannot be said of some other systems – I don’t actually have much to say about it. With the rampant scavenging of UX concepts that goes back-and-forth between today’s platforms, the differences in look & feel of their graphical interfaces are mostly superficial. Whatever it is in the upper-right corner of your desktop – be it half-bitten apple, a rotated square or circle with dots – is unlikely to dictate the shape of your UI experience.

…Once you move the Dock to its proper position on the side, that is.

Under the hood, OS X is just a *nix, some say even more POSIX-y than what Linux currently is. This makes it a viable native choice for most developers, while the rest (i.e. those working with Microsoft products) can be accommodated via outstanding virtualization options. But all this goodness doesn’t come without few caveats.

Probably the biggest one is the horrendous functionality gap: lack of built-in package manager and installer. Life without apt-get really sucks, and the bottom-up effort coalesced into Homebrew cannot really make up for it. I was especially appalled when I had to revert to the old google-download-unpack method for installing new programs. Amazingly, the Mac App Store is still mostly useless some two years after its inception.

Will it blend?

Although I’m readily pointing out various quirks of the OS X platform here, I must say I’m not particularly concerned with them in the long term. I do not intended the Mac to become my primary system of choice, especially for development purposes. Its goal is to serve as handy portable computer, while simultaneously providing access to the third important platform to address any testing needs.

But that’s all aside of the most important perk: finally being able to visit those trendy coffee shops, of course! ;-)

Wyroby komputeropodobne

Jeszcze sześć, siedem lat temu sprawa była jasna: komputer to takie dużo pudełko stojące pod biurkiem, a także dołączony do niego (niezbyt wtedy duży) monitor oraz klawiatura i myszka. Laptopy wciąż nie były specjalnie powszechne (a przynajmniej nie w Polsce), telefony komórkowe nadal służyły głównie do dzwonienia i SMS-owania, a słowo ‘tablet’ kojarzyło się niemal wyłącznie ze specjalistycznym sprzętem dla grafików.
Od tamtych czasów (wcale nie takich “starych i dobrych”, swoją drogą) zmieniło się jednak bardzo wiele, jeśli chodzi o bogactwo form i rodzajów zaawansowanych urządzeń elektronicznych zbliżonych do komputerów. Okazało się też, że tradycyjne komputery biurkowe to tylko jedna opcji do wyboru i to nawet niekoniecznie główna i preferowana. Krótko mówiąc poczciwe blaszaki przestały być niezastąpione.

Od tego momentu rozpoczął się proces różnicowania urządzeń wciąż nazywanych mniej lub bardziej potocznie komputerami, jak również pojawiania się takich, które dopiero na drugi rzut oka zdają się zasługiwać na to miano. Oprócz aż nazbyt już oczywistych laptopów czy netbooków, a także coraz bardziej popularnych, ale wciąż wątpliwie użytecznych tabletów mamy też nieco bardziej egzotyczne i wyspecjalizowane wynalazki. Interesującą opcją są chociażby e-czytniki, powoli acz nieprzerwanie zmieniające sposób czytania książek, bez wątpienia przyczyniając się zresztą do wzrostu czytelnictwa.
Częstym zarzutem wobec tego rodzaju komputeropodobnych wyrobów jest to, że służą one jedynie do “konsumpcji contentu” (czyli głównie mediów), natomiast domena twórcza zarezerwowana jest wciąż dla pecetów. Wydaje się to przynajmniej częściowo trafioną tezą, jednak powoli i to zaczyna się zmieniać. Powstają nawet takie urządzenia, których twórcze możliwości bardzo ciężko byłoby imitować zwykłym komputerom – jak chociażby swego rodzaju elektroniczna wersja kartki papieru.

Prawdopodobnie najciekawszym aspektem tych przemian form komputerowej elektroniki jest fakt, iż – o ile tylko długoterminowa pamięć nie zawodzi mnie zupełnie – były one w całkiem znaczącym stopniu przewidziane. Szczegóły naturalnie się nie zgadzają, gdyż na początku stulecia modne były raczej prognozy, że urządzenia elektroniczne staną się chociaż w pewnym wymiarze częścią garderoby. Świetnym przykładem są różne “magiczne” funkcje okularów w wielu filmach akcji – jak choćby w początkowej sekwencji Mission Impossible II (rok 2000).
To się oczywiście nie sprawdziło… w powszechnym użyciu (bo prototypy naturalnie są). Myślę jednak, że przy obecnym kierunku ewolucji sprzętu możemy spodziewać się przynajmniej równie efektownych gadżetów w niezbyt odległej przyszłości. Jak zwykle okaże się, iż nie mieliśmy bladego pojęcia, do czego coś może się przydać, dopóki ktoś tego czegoś nie stworzy :)

Dwa podejścia do technologii

Tematy związane z technologiami komputerowymi są zaskakująco często motywem wielu zażartych sporów między ich użytkownikami. Nie jest to w sumie nowość, bo tak zwane święte wojny są niemal tak stare, jak szeroko pojęta kultura hakerska – a więc liczą sobie dziesiątki lat. Teraz jednak wspomniane technologie są wszędzie i w związku tym dyskusje między zwolennikami poszczególnych rozwiązań zataczają o wiele szersze kręgi. Wydaje mi się też, że w przeważającej części inny jest też ich charakter. Zaryzykuję też twierdzenie, że wiele z nich – w tym te najbardziej prominentne – maja u swych podstaw jedną przyczynę, której uczestnicy sporów nie są najczęściej świadomi.

Uważam mianowicie, że istnieją dwa wyraźnie różne podejścia do rozwiązań technologicznych dowolnego rodzaju. Z braku lepszych terminów określę je mianem geeka i laika. To właśnie zasadnicze różnice w postrzeganiu nowoczesnych technologii między tymi dwoma podejściami są, według mnie, główną przyczyną zażartych, często jałowych i zawsze niekonkluzywnych pojedynków na słowa.
Doprecyzowując, chodzi o priorytety: skłonność do poświęcenia pewnego zbioru cech produktów, rozwiązań i technologii na rzecz innego zbioru właściwości. Nie muszą to być zresztą własności ze sobą sprzeczne, ale zwykle każdy ze zbiorów może być dość jednoznacznie przypisany do jednego konkretnego rozwiązania z danej kategorii.

W przypadku, gdy mówimy o laiku, pożądanymi własnościami będą przede wszystkim: atrakcyjne wykonanie, bezproblemowe działanie i prostota obsługi. To będą główne kryteria, jakimi kierować się będzie osoba reprezentująca to podejście i będą one wpływały na dokonywane przez nią wybory konkretnych opcji spośród wielu możliwości.
Przykłady oczywiście znaleźć nietrudno. Jeśli ktoś reprezentuje taką postawę, to będzie używał raczej systemu Windows (lub OS X-a) niż Linuksa; przeglądał sieć raczej za pomocą Chrome’a niż Firefoksa; posługiwał się raczej iPhonem niż innym rodzajem smartphone‘a; preferował raczej laptopy lub tablety niż komputery stacjonarne – i tak dalej, żeby wspomnieć tylko o tych najbardziej rozgrzewających Internet debatach.
Dla geeka cennymi wartościami będzie natomiast zupełnie inny zestaw: elastyczność, rozszerzalność i szerokie pole manewru w zakresie dostosowywania do specyficznych potrzeb. To zaś potencjalnie koreluje z opcjami, które w wymienionych wcześniej alternatywach były określone jako mniej prawdopodobne.

Te dwie postawy nie są w żadnym wypadku wykluczające się – zwłaszcza wtedy, gdy przejawiają się wyborami w osobnych, mało związanych ze sobą dziedzinach. Sądzę jednak, że przewaga częstości występowania jednej lub drugiej mogłaby sugerować związek z jakimiś bardziej fundamentalnymi cechami charakteru czy osobowości danej osoby. Przy okazji należałoby oczywiście oszacować wpływ takich czynników jak podatność na działania marketingowe czy łatwość zmiany przyzwyczajeń.
W sumie więc mógłby to być interesujący temat do badań porównawczych, potencjalnie skutkujący gazetowymi nagłówkami w stylu: Amerykańscy naukowcy odkryli, że użytkownicy Linuksa jedzą więcej fistaszków ;-)

Operacja reinstalacja

Wczorajsza premiera Windows 7 to dobry pretekst, żeby nowy system w końcu przetestować – zwłaszcza, że większość opinii, których o nim słyszałem, była zdecydowanie przychylna. W połączeniu z faktem, iż system operacyjny na moim laptopie już od dobrych paru miesięcy domaga się skrócenia swoich cierpień, otrzymujemy tylko jeden logiczny wniosek: czas zakasać rękawy i zabrać się za reinstalację!

Ktokolwiek choć raz zajmował się ponownym stawianiem systemu od zera wie, że czynność ta nie należy do relaksujących. Chociaż drobne komplikacje są praktycznie gwarantowane: a to zapomnimy o jakimś sterowniku, a to zapodziejemy gdzieś numer seryjny systemu, i tak dalej. Posiadanie komputera “zapasowego” (w moim przypadku tradycyjnego – stacjonarnego) znacznie redukuje dolegliwość takich problemów, ale nawet i w tej sytuacji warto się do całej operacji dobrze przygotować.
I właśnie dlatego sporządziłem poniższą listę kontrolną czynności, które dobrze jest wykonać przed rozpoczęciem zabawy w reinstalację systemu. Nie gwarantuję oczywiście, że da się przy jej użyciu uniknąć wszelkich kłopotów. Powinna być ona jednak w dużym stopniu pomocna. A wygląda ona następująco:

1. Zrób kopie zapasowe. Jest to oczywiste, a jednocześnie na tyle ważne, że warto o tym wspomnieć na początku. Niestety we współczesnych systemach dane, które chciałoby się zachować, prawie nigdy nie znajdują się w jednym miejscu. Dlatego właśnie można niemal zagwarantować, że przy robieniu przedinstalacyjnego backupu uda nam się coś pominąć.
   Żeby zminimalizować prawdopodobieństwo tego zdarzenia, warto do robienia kopii podejść dwojako:
   • Najpierw pomyślmy, co chcemy zachować. Edytowane dokumenty czy pisane programy są pewnie najważniejsze, ale to zdecydowanie nie wszystko. Co z ustawieniami używanych przez nas programów? Ulubionymi łączami w przeglądarce? Ciastkami (cookies)? Zapisanymi stanami gier (save‘ami)? Co z wszelkiego rodzaju przydatnymi materiałami, które kiedyś ściągnęliśmy nie wiadomo skąd i które jeszcze mogą się przydać? O różnego typu multimediach (muzyka, filmy) też nie wypadałoby zapomnieć. W sumie więc lista robi się całkiem pokaźna i pewnie każdy jeszcze mógłby coś na nią wpisać.
   • Następnie upewnijmy się, że o niczym nie zapomnieliśmy, przeglądając typowe miejsca, w których mogły się ukryć przydatne pliki. Moje dokumenty czy katalog /home będą pierwszym przystankiem. Potem warto odwiedzić Program Files (tudzież /usr/bin itp.) w poszukiwaniu aplikacji, których katalogi mogą zawierać ustawienia do skopiowania. W końcu warto spojrzeć do głównego katalogu dysku, do folderu z plikami ściąganymi z sieci, a w końcu na… Pulpit. Zwłaszcza jeśli tego ostatniego dawno nie sprzątaliśmy ;)
2. Sprawdź, czy masz pod ręką odpowiednie płyty z systemami operacyjnymi. Celowo użyłem tu liczby mnogiej, bowiem nierzadko w grę wchodzi tutaj więcej niż jeden system. W szczególności chodzi więc tutaj o:
   • dysk z systemem, który będziemy instalować – dość oczywiste :)
   • dysk z systemem, którego aktualnie używamy – jeśli jest on inny niż ten instalowany, dobrze jest mieć na wszelki wypadek możliwość powrotu, gdyby up/downgrade okazał się porażką
   • dyski od pozostałych systemów, których używamy – jak chociażby LiveCD jakiegoś Linuksa, jeśli zdarza nam się mieć takowego

   Pamiętaj też o wszelkich kluczach produktów czy numerach seryjnych, jeśli któryś z systemów ich wymaga.

3. Wyciągnij na wierzch dyski ze sterownikami do urządzeń, których używa twój komputer. Większość z nich pewnie będzie działała od razu, ale i tak warto mieć płytki pod ręką. Alternatywnie możemy zaufać sieci i stamtąd zaopatrzyć się w drivery – upewnijmy się jednak wpierw, że posiadamy sterowniki do modemu :)
4. Przygotuj też wersje instalacyjne dużych programów, których używasz do pracy. Chodzi tu o takie rzeczy jak pakiet biurowy, środowisko programistyczne (wraz z wszystkimi SDK-ami!), program graficzny, itp. Nawet jeśli można się w nie zaopatrzyć poprzez sieć, dobrze jest mieć je nagrane na nośnikach DVD/CD.
5. Nie zapomnij o programie antywirusowym i firewallu. Nie ma co, rzecz jasna, wierzyć przeróżnym badaniom stwierdzającym, że niezabezpieczony komputer podłączony do Internetu już po kilku minutach złapie megabajty wszelkiego rodzaju złośliwych programów. Nawet w przypadku Windows standardowy Windows Defender na początek w zupełności wystarczy. Tym niemniej warto w miarę szybko wyposażyć nowy system w aplikacje zabezpieczające.
6. Zaopatrz się w listę małych programów, których używasz. Zachowywanie ich wersji instalacyjnej zwykle nie ma sensu, ale dobrze jest mieć przynajmniej ich nazwy, aby dało się je szybko odnaleźć w sieci i zainstalować na nowym systemie.
7. Znajdź sobie jakieś zajęcie na czas instalacji systemu i większych programów; to może długo potrwać. Niewątpliwym utrudnieniem będzie tu oczywiście fakt, że zajęcie to nie może wymagać komputera ;-) (No, chyba że masz zapasowy :]). Tym niemniej przez te parę godzin warto skupić się na czymś bardziej produktywnym niż obserwowanie paska postępu.

Uff, spora ta lista. Jej rygorystyczne przestrzeganie może nie zawsze jest konieczne, ale nie wydaje mi się, żeby mogło komukolwiek zaszkodzić :) Akurat w przypadku tej nieczęsto (i coraz rzadziej) wykonywanej czynności, jaką jest reinstalacja systemu, zbytnia przezorność na pewno nie zawadzi.

Coś się zepsuło

No to wykrakałem… Niecały rok temu pozwoliłem sobie ironizować na temat dziwnych przypadków dotykających komputery w Ministerstwie Sprawiedliwości, a teraz przytrafiło mi się coś w pewnym stopniu podobnego. No, może nie do końca – wprawdzie na pierwszy rzut oka mój przenośny komputer nadal wydaje się cały, ale trudno go nazwać działającym. Pewnego razu parę dni temu po prostu bardzo ładnie się zwiesił, zaś po sprzętowym restarcie nie okazuje żadnych znaków życia poza migającą kontrolką zasilania.
Na szczęście istnieją jeszcze serwisy gwarancyjne, które teoretycznie potrafią uporać się z każdą naprawą w średnio dwa tygodnie. Cokolwiek się więc zepsuło (strzelam w przegrzanie karty graficznej lub procesora), powinno zostać naprawione w jakimś rozsądnym czasie. A zanim tak się stanie, muszę przeprosić się z nieco zaniedbanym komputerem stacjonarnym :)

Troska o baterię laptopa

Chociaż współcześnie gadżety są coraz mniejsze i coraz zmyślniejsze, to jednym z ich słabszych punktów jest zawsze zasilanie. Jest tak zapewne dlatego, że baterie działają w oparciu przede wszystkim o reakcje chemiczne. A ponieważ jak dotąd nie zanosi się, aby w najbliższej przyszłości upowszechniło się zasilanie bezprzewodowe, warto wiedzieć, jak właściwie postępować z bateriami, by zapewnić ich maksymalną możliwą wydajność. Jest ona szczególnie ważna w przypadku laptopów i palmtopów, które zużywają największe ilości energii.

Co za szczęście, że laptopy
nie potrzebują aż takich
dużych baterii :)

Obecnie najpopularniejsze są baterie litowo-jonowe (Li-Ion), głównie ze względu na stosunek ceny do jakości i wygody użytkowania. Przy korzystaniu z takich baterii warto pamiętać o takich oto prostych regułach:

• W przeciwieństwie np. do starszych baterii niklowo-wodorkowych (Ni-MH), akumulatory Li-Ion nie wymagają tzw. formowania, czyli kilkukrotnego ładowania i rozładowania na początku użytkowania. Tak naprawdę baterie litowe nigdy nie powinny być całkowicie rozładowywane, gdyż szkodzi to ich pojemności i żywotności. Dlatego właśnie systemy operacyjne zwykle wykrywają stan baterii laptopów i “w ostatniej chwili” przełączają się w stan hibernacji.
• Zupełnie odwrotnie niż akumulatory Ni-MH, baterie Li-Ion powinny być doładowywane kiedy tylko to możliwe. Znów jest to bardzo praktyczne zwłaszcza w przypadku komputerów przenośnych, które często są podłączane do prądu.
• Tym, co skraca żywotność baterii jonowych, jest przede wszystkim temperatura. Jeśli jest ona zbyt wysoka przez dłuższy czas – co, niestety, jest powszechne w przypadku laptopów, które generalnie mają problemy z chłodzeniem podzespołów – pojemność baterii ulega zmniejszeniu. Dlatego też w przypadku dłuższej pracy na zasilaniu sieciowym, dobrze jest wyjąć z komputera baterię, by się nie nagrzewała.

W ten sposób możemy przedłużyć życie baterii Li-Ion, ale trzeba pamiętać, że i tak nie jest on zbyt duży i wynosi mniej więcej 3 lata. Co więcej, jest on zdeterminowany w chwili produkcji i właściwie tylko od szczęścia zależy, czy trafi się nam model krótko- czy (względnie) długożyjący.

Najwyraźniej więc – mimo coraz dalej postępującej bezprzewodowości – kable zasilające będą nam ciągle towarzyszyć jeszcze przez całkiem długi czas…