Lepszy font

Na dzisiaj mam drobną radę, jak poprawić wygląd kodu i wygodę pracy z nim, jeżeli akurat używamy któregoś z IDE (dla jakiegokolwiek języka) pod systemem Windows. Otóż w większości wypadków domyślną czcionką dla kodu, jaka jest w takich programach używana, jest Courier New. Ma ona oczywiście stałą szerokość znaków, ale właściwie na tym jej zalety się kończą… Zwłaszcza programiści pracujący czasem w Linuxie stwierdzić mogą, że fonty tam obecne są zdecydowane ładniejsze.

Dlatego do kodu polecam stosunkowo niedawny wynalazek Microsoftu, wprowadzony wraz z nowym Office’em – czcionkę Consolas. Jest ona wbudowana w Vistę, a jeśli używamy Windows XP, możemy się w nią zaopatrzyć na stronie MS. Wówczas do idealnego wyglądu powinniśmy jeszcze włączyć opcję wygładzania czcionek ClearType.
Przyznam, że kiedy kilka miesięcy temu zacząłem używać tej czcionki, dość trudno było mi się do niej przyzwyczaić. Teraz jednak na poczciwego Couriera patrzę już z dużym niesmakiem :) Consolas oprócz niewątpliwie większej wartości estetycznej ma też tę zaletę, że jej znaki są dość wąskie – a mimo to nadal doskonale czytelne. Sprawia to, że na ekranie mieszczą się linijki o znacznie większej długości, co dla programisty jest rzecz jasna bardzo wygodne.

Naturalnie nie twierdzę, że wszystkim akurat ta właśnie czcionka przypadnie do gustu. Zachęcam jednak, aby poeksperymentować z ustawieniami środowiska programistycznego, bo prawie zawsze można sobie choć trochę poprawić komfort kodowania.

Czcionki i tekst(ury)

Żadna porządna biblioteka do grafiki 2D nie może obyć się bez narzędzi służących do wypisywania tekstu. Kiedy jednak mamy na uwadze głównie programowanie gier (lub pokrewnych aplikacji), sprawa wygląda nieco inaczej niż w bardziej “ogólnych” zastosowaniach. Nie trzeba na przykład rozkładać tekstu na czynniki pierwsze:

Pozwalałoby to oczywiście w razie potrzeby dodać kursywę, pod-, nad- i przekreślenie. Zazwyczaj jednak nie jest to potrzebne.

Tak więc chociaż wygląda to na krok wstecz, stosuje się najczęściej czcionki bitmapowe. Pomysł polega na tym, że cały używany zestaw znaków danego kroju i danej wielkości jest rysowany na jednej teksturze w taki sposób, by łatwo można było obliczyć pozycję każdego znaku:

Wyświetlanie napisu polega wtedy na renderowaniu oteksturowanych prostokątów – po jednym dla każdego znaku. Jest to bardzo wydajne, bo chociaż trójkątów może być bardzo dużo, to ich tekstura jest zawsze taka sama. Można zatem wyrzucić całe połacie tekstu na ekran tylko jednym wywołaniem Draw[Indexed]Primitive.

Tylko skąd wziąć taką sprytną teksturę? Można rzecz jasna generować ją samemu przy pomocy funkcji GDI; choć jest to wolne, byłoby wykonywane tylko raz, więc nie stanowiłoby problemu. Lepszym rozwiązaniem jest użycie odpowiednich programów, z których najlepszym jest chyba Bitmap Font Generator. Potrafi on w sprytny sposób upakować w jednym obrazku sporą ilość znaków, zaś ich parametry opisuje w łatwym do odczytania formacie tekstowym przypominającym szczątkowy INI.

Obecnie używam więc właśnie jego i dzięki temu mogłem w końcu dodać do swojego silnika podstawowy i zupełnie niezbędny element: licznik FPSów :)