Przekierowania do innych URL-i

Potrzeba automatycznego przekierowania strony WWW do innego adresu URL pojawia się całkiem często. Dość typowe są na przykład serwisy typu download, gdzie faktyczne ściągnięcie pliku poprzedzone jest krótkim oczekiwaniem i odpowiednim komunikatem. Służy to głównie temu, by użytkownik omyłkowo nie rozpoczął procesu ściągania więcej niż raz.

Przyjrzyjmy się dzisiaj sposobom na dokonywanie takich przekierowań. Jeśli bowiem chwilę się nad tym zastanowić, to okazuje się, że można je przeprowadzać na różnych poziomach protokołów HTTP i nie tylko. Wśród możliwych metod można wyróżnić choćby takie:

• Javascript i window.location. Ustawienie tej właściwości na adres URL powoduje automatyczne wykonanie przekierowania. Do działania wymaga to naturalnie obsługi Javascriptu po stronie klienta, więc może służyć do odfiltrowania tych klientów, którzy nie spełniają tego warunku. Dotyczy to na przykład przeglądarek tekstowych, takich jak Lynx.
• Znacznik <meta>. HTML przewiduje możliwość odświeżenia strony po określonym czasie, z opcjonalnym przekierowaniem do innego URL-a. Korzysta się w tym celu ze znacznika &lt;meta>:
  1. <meta http-equiv="Refresh" content="10; http://other.url.com">

  Właśnie ta metoda jest zwykle wykorzystywana do implementacji wspomnianego na początku opóźnionego ściągania plików.

• Kody 3xx odpowiedzi HTTP. Protokół HTTP przewiduje możliwość zwrócenia przez serwer kodu odpowiedzi, powodującego (przynajmniej w założeniu) przekierowanie do innego adresu (przekazanego w nagłówku Location). Istnieje cała grupa takich kodów o numerach zaczynających się od 300, jak na przykład 301 (Moved Permanently), będący trwałym przekierowaniem, czy 302/307 (Found/Temporary Redirect), wskazujące na mniej lub bardziej tymczasowe odesłanie do innego adresu.
• Rekordy CNAME w DNS. Jeszcze niżej w warstwie sieciowej położone są “przekierowania” z użyciem systemu DNS (Domain Name System) i rekordów CNAME (lub DNAME), które to można ustawiać dla swoich domen. Gdy są obecne i wykorzystywane przez serwer DNS, wówczas klient pytający o adres IP związany z domeną (np. www.a.com) będzie poinstruowany, by użył innej nazwy (np. foo.b.net) i ponowił zapytanie. Takie “przekierowanie” nie będzie raczej widoczne dla użytkownika w wysokopoziomowych programach takich jak przeglądarki WWW, a co najwyżej w narzędziach sieciowych typu ping.

Jeśli przypadkiem zastanawiamy się, który rodzaj przekierowania powinniśmy zastosować, to spieszę z odpowiedzią, że prawie na pewno dobrym wyborem będzie któryś z dwóch środkowych elementów listy. Uzasadnieniem jest tu głównie chęć współpracy z robotami wyszukiwarek internetowych. Nie powinniśmy mianowicie spodziewać się, by uruchamiały one kod Javascript na przeglądanych przez siebie stronach, bo kosztowałoby to je zbyt dużo zasobów. Z drugiej strony istnieje też duża szansa, że nie będą one “świadome” “przekierowań” dokonywanych na poziomie systemu DNS, przez co mogą one potraktować dostępność tych samych treści z dwóch różnych adresów jako świadome duplikowanie contentu i próbę ich oszukania.

W grę wchodzą naturalnie jeszcze kwestie praktyczne. Nie każdy dysponuje własną domeną lub możliwością zmiany jej rekordów DNS. Nie każdy może też zmieniać ustawienia serwera HTTP, na którym funkcjonuje jego serwis. Wtedy przydatne są przekierowania dokonywane po stronie klienta np. za pomocą tagów HTML.