Zespół napięcia przedkompilacyjnego

Wyobraźmy sobie, że kończymy właśnie dużą partię kodu – kilkadziesiąt albo kilkaset linijek. Zamykamy ostatnią klamerkę (ewentualnie piszemy end lub coś w tym guście), stawiamy ostatni średnik. Potem jeszcze tylko kilkukrotne przeciąganie suwaka paska przewijania, kilka pobieżnych rzutów oka na powstały listing i… kompilujemy.
Co się wtedy dzieje? Ano zwykle w tym momencie zatrzymuje nas jakiś trywialny błąd składniowy :) W sumie nic wielkiego, jakiś brak średnika albo powtórzony nawias; poprawiamy i próbujemy dalej. Po kilku razach w końcu zaakceptuje nasz program w całości – i zwykle dopiero wtedy zaczyna się prawdziwe debugowanie :]

Nie da się ukryć, ze czas tuż przed i w czasie kompilacji może być dość stresujący. Niby należałoby się już cieszyć, że oto wykonaliśmy jakiś (zwykle niewielki) kroczek na drodze do działającej całości. Zwłaszcza jeśli przez długi czas kod był rozgrzebany i nie dało się kompilować, domknięcie go z powrotem do kompilowalnej całości – uzupełnionej zapewne o nowe funkcje i możliwości – jest bardzo satysfakcjonujące.
Jednocześnie jednak to chwila próby. Pisanie kodu to w pewnym stopniu akt twórczy, ale jego kompilacja to proces najzupełniej prozaiczny, który sprawdza, jak nasze pomysły wypadają pod względem poprawności językowej. I jakby tego było mało, kod skompilowany na początku jest zwykle bardzo odległy od kodu poprawnego. Kompilacja jest więc zapowiedzią kolejnej, jeszcze “przyjemniejszej” fazy programowania – testów.

Jak zatem załagodzić kompilacyjny stres? Myślę, że należy wypracować sobie odpowiadającą nam częstotliwość przeprowadzanych kompilacji. Jeżeli bowiem będziemy przeprowadzali je zbyt rzadko, wówczas każda próba będzie trwała dłużej (więcej kodu = więcej błędów składniowych i tym podobnych), a w wynikowym kodzie ukrytych będzie więcej błędów do usunięcia podczas debugowania. Z drugiej strony trudno jednak kompilować i testować każdą drobnostkę, bo można całkowicie utonąć w szczegółach.

Czyli mówiąc wprost: ciężkie jest życie programisty :) W miarę nabywania doświadczenia okazuje się aczkolwiek, że potrafimy bez większych problemów doprowadzić do kompilacji coraz dłuższe partie kodu, w których w rezultacie nie ukrywa się już tak wiele błędów jak wcześniej. W programowaniu ważne jest bowiem, aby nie zrażać się pierwszymi (ani następnymi) niepowodzeniami.