Co tam, panie, w WoW-ie słychać?

2008-07-06 0:27

Jakiś tydzień temu naszła mnie ochota, by zagrać sobie znowu w “jedynie słusznego MMORPG-a”, czyli sławetny World of Warcraft. Ciężko powiedzieć, dlaczego, skoro przez prawie 10 miesięcy nie chciało mi się tykać tej gry nawet końcem małego palca… Pewnie dobrą wymówką będą wakacje – krótkie wprawdzie, ale jednak :)
Wnioski z ponownego odwiedzenia wirtualnego świata WoW są, ogólnie mówiąc, różne i ciekawe zarazem. Najważniejszą obserwacją jest chyba to, co ktoś nazwał coraz większym “zcasualowaniem się” tej gry, a ja określam mianem “syndromu zbliżającego się dodatku”. (Drugi expansion pack do tej gry wejdzie właśnie niedługo w fazę beta-testów, na które można się już zapisywać). W skrócie polega to na tym, iż wszystkie elementy gry określane zgrabnie jako endgame – czyli te najtrudniejsze i najbardziej wymagające – są teraz znacznie bardziej dostępne nie tylko dla 5 czy 10 procent hardcore‘owych graczy. Lokacje, które kiedyś wymagały dobrze skoordynowanej drużyny 10 lub 25 osób (raidy), najlepiej z jednej gildii, są teraz w zasięgu grup formowanych spontanicznie z graczy w gruncie rzeczy mniej lub bardziej przypadkowych.

Jest to w sumie naturalna kolej rzeczy, że dodawany na bieżąco przez twórców gry content z czasem się dewaluuje, co skutkuje wprowadzeniem nowych lokacji, bossów, itp. – i tak to się zasadniczo kręci :) Wielkim problemem chyba wszystkich MMORPG-ów jest jednak schematyczność, bowiem po pewnym czasie (czasem dłuższym – zwłaszcza w przypadku tak dopracowanej gry jak WoW) stwierdzić można, że to wszystko tak naprawdę już było. Trochę inaczej, ale duże analogie są jednak widoczne.
Recykling pomysłów jest zauważalny zwłaszcza w przypadku walk z bossami, co jest esencją każdego raidu. Dla niewtajemniczonych wyjaśniam, że podstawowy schemat przebiegu takiej walki w klasycznym MMORPG-u typu fantasy wyróżnia trzy elementy, czyli role pełnione przez poszczególnych graczy:

Rola tanka, pełniona przez postać (postaci) w ciężkiej zbroi z dużą ilością życia, czyli klasy wojownika, paladyna lub podobnych. Jej (ich) zadaniem jest skupić na sobie uwagę bossa i przyjąć większość zadawanych przez niego obrażeń.
Rola healera, czyli jednej lub kilku osób utrzymujących przy życiu cała grupę, ze szczególnym uwzględnieniem tanków. Zwykle jest to zadanie dla postaci posługujących się jakąś formą magii.
Rola damage dealera (“zadawacza obrażeń”), czyli postaci mających za zadanie zrobić złemu bossowi odpowiednio dużą krzywdę :) Wachlarz sposobów jest tutaj szeroki i obejmuje zarówno magię, jak i walkę fizyczną wręcz czy strzelanie z dystansu.

Mało skomplikowane, prawda? W czystej wersji (zwanej wyjątkowo obrazowo tank & spank) byłaby to w istocie wielka nuda. Dlatego zawsze występują liczne dodatkowe atrakcje, których może być niewiele lub całkiem sporo, ale według mnie wpadają zawsze w jedną z czterech poniższych grup:

Niebezpieczeństwa wymagające od graczy poruszania się albo przynajmniej odpowiedniego ustawienia. Zazwyczaj oznacza to konieczność stania w odpowiednim odstępie od innych, gdyż inaczej może wydarzyć się coś niedobrego. W bardziej skomplikowanym przypadku może to być konieczna okresowa zmiana pozycji, oznaczająca czasem długi bieg, wymagająca szybkiego refleksu, uwzględnienia kwestii widoczności lub poruszania się w trzech wymiarach. Niekiedy pomyłka kończy się bardzo nieprzyjemnie :)
Dodatkowi wrogowie, towarzyszący głównemu bossowi, z którymi trzeba sobie jakoś poradzić. Bywa, że problemem jest głównie ich ilość; niekiedy też są znacznie większym kłopotem od samego bossa. I wreszcie: wrogowie ci mogą mieć również całkiem dużo wspólnego z samymi graczami…
Innowacje w dziedzinie tankowania. Niestety (a może raczej -stety) bossowie generalnie nie wykazują się inteligencją: jako byty całkowicie oskryptowane nie koncentrują się na szybkim wyeliminowaniu kluczowych postaci, czyli healerów, lecz z uporem biją w ciągle leczone postaci ciężkozbrojne. Cóż, takie życie ;) Tym niemniej bywa, że czasami i tutaj zdarzają się jakieś innowacje, co objawia się na przykład koniecznością rotacji tanków, pełnienia tej roli przez klasy zupełnie nietypowe lub nawet przez postacie nie będące graczami (non-player characters – NPCs). Wyjątkowo boss może w ogóle nie potrzebować tankowania lub zwyczajnie być na nie odporny.
Łamanie schematów dotyczących ról poszczególnych typów postaci w całej walce. Healerzy mogą na przykład niemal całkowicie stracić możliwość leczenia na ten czas, co zmusza ich do zadawania obrażeń. W innym przypadku część graczy zwykle zajęta tym właśnie zadaniem musi dla odmiany zająć uwagę dodatkowych przeciwników biorących udział w walce. A bywa i tak, że tradycyjne klasy postaci zupełnie przestają mieć znaczenie, choć taka oryginalność jest wielce rzadka.

Jaki jest wniosek z tej nieco przydługiej wyliczanki? Ano taki, że w WoW-ie nowatorskie pomysły pojawiają się niestety coraz rzadziej. Spośród 17 przykładów, które mimochodem wymieniłem (tak, chodzi o te dziwne linki ;D), tylko cztery pochodzą z wydanego półtora roku temu pierwszego dodatku, The Burning Crusade. Wszystkie inne koncepty pojawiły się już w podstawowej wersji gry i są tylko użytkowane ponownie z niewielkimi zmianami.
Czy to oznacza niedaleki zmierzch jej popularności? To niewykluczone. Ale przecież zawsze pozostaje jeszcze rozgrywka typu Player vs Player. Tam tendencje są zgoła odwrotne – upraszczające, a najlepszych ich wyrazem są areny. Weźmy po prostu dwie drużyny składające się z 2, 3 lub 5 graczy i niech wygra lepsza. Mało oryginalne, ale zadziwiająco popularne :D