IGK nr 7

W tym nieprzewidywalnym, szybko zmieniającym się i zaskakującym niespodziewanymi wydarzeniami świecie są jednak pewne rzeczy, które się nie zmieniają – i mam nadzieję, że zmieniać się nie będą. Jedną z nich jest to, że co roku w okolicach początku wiosennego kwietnia koderzy z Warsztatu i okolic zjeżdżają do Siedlec, by wziąć udział w konferencji poświęconej tworzeniu gier komputerowych – czyli IGK. To już sześć lat minęło od pierwszej takiej imprezy i z początku chyba tylko nieliczni wyrażali nieśmiałe nadzieje na to, że stanie się ona stałym punktem w ich kalendarzu…

Wykład na temat ciał miękkich

A jednak to się kręci. Niniejszą notkę piszę właściwie na gorąco, jako że tegoroczna edycja nr 7 zakończyła się zaledwie przed kilkoma godzinami. Oficjalnie. Bo tak naprawdę IGK trwa tak długo, jak długo jej uczestnicy – pasjonaci kodowania gier – chcą się spotykać i spędzać ze sobą czas, niekoniecznie tylko na sali wykładowej, słuchając kolejnych referatów z interesujących ich dziedziny. Zdecydowanie nie tylko tam :)
W tym roku referaty dopisały ilościowo i jakościowo. Dwie odbywające się równolegle sesje plenarne oferowały ciekawe wykłady z różnych obszarów szeroko pojętej ‘inżynierii gier komputerowych’, z których zapewne każdy mógł wybrać dla siebie coś pasującego – i to w kilku sztukach. Częściowo pewnie przyczynił się do tego zapał organizatorów (koła naukowego studentów informatyki Akademii Podlaskiej), którzy sami przygotowali kilka prezentacji. Nie obyło się też bez przedstawicieli firm informatycznych; aczkolwiek obiecane wystąpienie Techlandu ostatecznie się nie odbyło ;(

Niektórych prac nie powstydziłby się
sam TurboDymoMen ;-)

Ale referaty to dla wielu tylko poboczny fragment części oficjalnej IGK. Nie może tu zabraknąć Compo, czyli konkursu czteroosobowych grup piszących gry na wybrany temat w ciągu kilku (ok. 7-8) godzin trzeciego dnia konferencji. Udział w nim jest niezwykle pouczającym, a jednocześnie dość nietypowym doświadczeniem (o ile ktoś nie jeździ na imprezy demoscenowe, rzecz jasna :]). Jest też bardzo satysfakcjonujący wtedy, gdy w wyniku włożonych podczas niego wysiłków powstaje gotowa, grywalna gra. Coś takiego właśnie stało się moim udziałem w tym roku. A że przy okazji udało się nią zgarnąć nagrody za drugie miejsce – to niewątpliwie miły, ale tylko dodatek :)

Nieodzowną częścią IGK jest natomiast, khm… “wieczorek integracyjny” (czytaj: LAN-party) po zakończeniu programu oficjalnego. To też świetna okazja, by niemal w czasie rzeczywistym podzielić się wrażeniami – co też właśnie czynię. Ale ponieważ czas tu jest cenny, a naprędce sklecona topologia sieci nie do końca stabilna (co oczywiście tylko dodaje jej klimatu), to na tej krótkiej impresji pozwolę sobie zakończyć. W końcu Quake 3 i Starcraft same się w siebie nie zagrają :>

(Zdjęcia dzięki uprzejmości Rega)

AI na Warsztacie

O niezadowalającym poziomie forum Warsztatu słyszałem już wielokrotnie. Że pytania dotyczą głównie podstaw programowania, że wiele z nich to mniej lub bardziej zakamuflowane “No i co tu jest źle?”, że odpowiedzi na większość z nich znajdują się na drugim końcu wyszukiwarki – i tym podobne. A jeśli już jakiś wątek nie podpada pod którąś z tych kategorii, to albo jest kolejnym “genialnym” pomysłem na grę, albo off-topikiem, albo w najlepszym razie dotyczy jakiegoś zagadnienia z zakresu programowania grafiki.

Pewnie coś w tym jest. Jednak ostatnio ku mojemu zaskoczeniu (i pełnej aprobacie) pojawiło się też kilka dyskusji na tematy związane ze sztuczną inteligencją. Niby taki dział też jest, ale jakoś dotąd nie zauważyłem, by był zanadto aktywny.
A tu proszę: kilka ciekawych wątków w ciągu paru dni. Może to nic wielkiego i może niespecjalnie nawet jest tu o czym pisać, bo ich tematyka jest dość ograniczona (głównie sieci neuronowe), a dziedzina raczej akademicka i pewnie nawet niekoniecznie związana z gamedevem. Ale…

Ale myślę, że jednak warto o tym wspomnieć :) Przede wszystkim po to, by nikt nie zapomniał, że gry to nie tylko ładna grafika i że w dzisiejszych czasach powinny one być choć trochę – z braku lepszego słowa – ‘inteligentne’.
A poza tym miałem też ochotę zwrócić uwagę na istnienie tego właśnie działu forum Warsztatu – więc niniejszym właśnie to czynię :]

Wartość pomysłów

Podobno w informatyce najcenniejszym zasobem są pomysły. Bo o ile zrealizowanie gotowej idei to praca czysto rzemieślnicza i – przynajmniej teoretycznie – możliwa zawsze do wykonania przy odpowiednim czasie i przy właściwej liczbie osób, to z kolei “wzięcie skądś” pomysłu nie jest taką prostą sprawą. W końcu, jak to ktoś powiedział, pomysły nie rosną przecież na drzewach :)

Tak to zwykle wygląda z rynkowego punktu widzenia. Dlatego bardzo ciekawy jest fakt, że np. na Warsztacie wygląda to – jak się wydaje – zupełnie odwrotnie. Objawem tego jest choćby fakt, że działy z pomysłami i projektami na forum są jednymi z większych i bardziej aktywnych. Jak to możliwe?
Wydaje mi się, że przyczyny są co najmniej dwie. Po pierwsze, na Warsztat trafiają osoby zainteresowane programowaniem gier i przynajmniej część z tych (a w rzeczywistości pewnie całkiem spora część) chcę zająć się tym tematem między innymi dlatego, że mają w głowie pomysł na jakąś grę. Albo na kilka od razu. A że na początkowym etapie nauki nijak nie da się tego zrealizować, owe genialne idee lądują we wspomnianym dziale forum.
Poza tym, nie ma co ukrywać: większość z nich jest w istocie marnej jakości – nawet jeśli litościwie odsiejemy projekty kolejnych MMORPG-ów, jakie dość często się pojawiają :) Oczywiście dla swoich autorów są one zawsze niezwykle innowacyjne i warte zrealizowania, ale nie łudźmy się: tak naprawdę podobne epitety można przypisać tylko ich małemu ułamkowi.

Innymi słowy, jest duża różnica pomiędzy pomysłem a dobrym pomysłem. Tych pierwszych każdy z nas ma pewnie dziesiątki tygodniowo. Nieuchronnie trzeba więc wybierać z nich tylko te najbardziej wartościowe. Do pozostałych najlepiej jest zaaplikować garbage collector :)

Dziel i rządź… wątki

Na forum Warsztatu – i pewnie na wielu innych forach tego typu – dość często występuje zjawisko, którego przyczyn ciężko mi jest dociec i równie ciężko jest je zrozumieć. Powoduje ono przy tym trochę dodatkowej pracy dla moderatorów, czyli między innymi także i dla mnie.

O co chodzi? O dziwną praktykę “doklejania” swoich pytań do już istniejących wątków. Zazwyczaj zaczyna się od tego, że ktoś przegląda sobie temat, na który udzielono już zadowalających autora odpowiedz. I wtedy pewnie ów ktoś przypomina sobie, że przecież miał/ma podobny problem… Względnie przeczytał cały ten wątek z nadzieją na uzyskanie rozwiązania swojego problemu (bo przecież ma podobny), która to jednak okazała się płonna.
Co wtedy robi ów jegomość? Ano chwyta za wirtualne pióro, żeby podzielić się ze światem swoimi programistycznymi troskami. I nie wiedzieć czemu w większości przypadków robi to, dopisując po prostu nowy post w tym samym wątku. Dlaczego? – to właśnie pytanie od dawna spędza mi sen z powiek…

Dobra, powiedzmy, że trochę koloryzuję ;] Tak naprawdę ludzie zazwyczaj uzasadniają, dlaczego zamiast założenia nowego tematu, dopisują swoje pytania w już istniejącym (co swoją drogą jest wskazówką, iż mają świadomość, że postępują źle). Typowe są tu mianowicie dwa wyjaśnienia.
Po pierwsze: z lenistwa. To paradoksalnie jest ten lepszy powód, a przynajmniej dający się zrozumieć (w końcu teoretycznie założenie nowego wątku to aż kilka kliknięć więcej…). Dodatkowo można też docenić tutaj delikwenta za świadomość posiadania określonych przywar charakteru i gotowością do przyznania się do nich w razie potrzeby. Innymi słowy, wykazuje się on wtedy wielce pożądaną, acz coraz rzadszą w dzisiejszych czasach cnotą szczerości… Tak, w tym przypadku żartuję oczywiście ;P

A jaki jest ten drugi powód? Otóż brzmi on następująco: “Nie zakładam nowego wątku, ażeby nie zaśmiecać forum”. To, jaka pokrętna logika stoi za takim stwierdzeniem, jest dla mnie nierozwiązywalną zagadką. O ile łatwiej byłoby później znaleźć pytanie (i odpowiedź) stanowiące osobny wątek, opatrzony – miejmy nadzieję – adekwatnym tytułem, umieszczony w odpowiednim dziale niż któryś z kolei post numer N na stronie M wątku X, który to oryginalnie dotyczył czegoś innego.
Trzeba też wspomnieć o tym, że podczepianie się pod istniejący temat to zwykła kradzież. Kradnie się bowiem część czasu i uwagi, którą inni forumowicze poświęcili oryginalnemu pytaniu i “przekierowuje” je na nowy problem. Jednocześnie ten pierwotny temat traci szansę na dalsze rozwinięcie – chyba że wciąż będą się pojawiać do niego odpowiedzi i przeplatać z tymi odnoszącymi się do nowego pytania. W rezultacie mamy śmietnik – a podobno tego właśnie chcieliśmy uniknąć.

W regulaminie forum Warsztatu znajduje się stosowny punkt, odradzający tego typu praktyk. A mimo to moderatorzy nie walą za nie po łapach banami, nie kasują takich wtrąconych pytań, tylko pracowicie dzielą te wątki na dwie części – bynajmniej nie usuwając tych nowych. I jak tu teraz mówić, że jesteśmy surowi i źli? ;)

Uczę się pilnie…

Dość powszechne na forum Warsztatu jest pytanie: z czego się uczyć? – programowania w ogóle i gamedevu w szczególności. Chodzi tu po prostu o źródła wiedzy. I chociaż (częściowa) odpowiedź znajduje się w warsztatowej Wiki, to pewnie podobne zapytania wciąż będą się pojawiać. Nie ma się tu specjalnie czemu dziwić.

Zupełnie inaczej jest, jeśli owo ‘uczenie się’ występuje w trochę innym kontekście. “Czy mogę nauczyć się programowania, jeśli …?”, “Czy powinienem wykonywać ćwiczenia z książki X?” albo najgorsze z tych pytań: “Ile czasu poświęcacie dziennie na naukę programowania?”. Natychmiast służę oczywiście odpowiedzią na nie: dokładnie trzy godziny, między 19 a 22, przez dwa dni w tygodniu, tj. we wtorki i piątki. I bardzo, bardzo przy tym pilnuję, aby tego czasu nauki nie skracać nawet o minutę!… Czy ta odpowiedź jest satysfakcjonująca? Przypuszczam, że niezbyt ;]
A mówiąc już trochę poważniej… Jeśli nie zajmujemy się programowaniem zawodowo, to jest to pewnie nasze hobby – czyli coś, co robimy dla przyjemności. Chodzi o tworzenie czegoś własnego, eksperymentowanie z różnymi technologiami, a także – nie ma co ukrywać – uczenie się czegoś nowego. Jednak mówimy tu o uczeniu się rzeczy, które chcemy, kiedy chcemy i jak długo chcemy – wedle naszego własnego uznania, a nie czegoś w rodzaju “planu treningowego'”, ułożonego na podstawie odpowiedzi ludzi z jakiegoś forum internetowego (z całym szacunkiem dla Warsztatu oczywiście). Trudno przecież oczekiwać, że powiedzą nam oni, co będzie nam bardziej odpowiadało; do tego trzeba dojść samodzielnie.

Czy więc właściwa odpowiedź na wspomniane pytanie istnieje? Oczywiście, że tak. Brzmi ona: na naukę programowania przeznaczamy tyle czasu, ile chcemy i/lub możemy. Tak po prostu.

Przemożna chęć regulacji

Przedwczoraj na forum Warsztatu rozpoczęto dyskusję na temat gier zrobionych w tzw. klikach, które podobno coraz częściej pojawiają się wśród projektów zamieszczanych w serwisie gamedev.pl. Wątek zdążył szybko urosnąć w kilkadziesiąt postów, w których jedni postulują zwalczanie tego zjawiska, a drudzy (nieśmiało) proponują włączenie klikowców do warsztatowego mainstreamu.

Niejako automatycznie powstał więc dylemat: “Co z tym zrobić?”, na rozwiązanie którego daje się te właśnie dwa wyjścia. Którekolwiek z nich się wybierze, najważniejsze jest to, że coś ma być zrobione. Koniecznie przecież trzeba coś z tym zrobić, jakoś to ogarnąć, opanować, zorganizować, uregulować…
A ja zadaję wtedy proste pytanie: po co? Dlaczego niby należy każde zjawisko od razu łapać w regulamin, FAQ czy inny rodzaj mniej lub bardziej formalnych zasad? Od kiedy to w naszym narodzie – mającym bogatą, ponaddwustuletnią tradycję omijania wszelkich nakazów i zakazów – nagle zrodziła się taka wiara w nieuchronną konieczność odgórnej regulacji wszystkiego?…

Wydaje mi się to cokolwiek dziwaczne.

Pospolite ruszenie

Okazjonalnie na Warsztacie zdarza się, że ktoś zaproponuje zebranie całego community i stworzenie czegoś wspólnymi siłami. To ‘coś’ oznacza oczywiście jakąś grę. Ponieważ zwykle robią to nowi członkowie społeczności, niemal jedynym skutkiem podobnej propozycji jest ożywiona dyskusja na temat tego, dlaczego to się na pewno nie uda ;] Zresztą, taka opinia jak dotąd okazywała się jak najbardziej słuszna :D

Tym razem jednak – choć zaczęło się podobno – w sprawę niespodziewanie zaangażowały się osoby cieszące się dużym autorytetem na Warsztacie. Do pracy nad projektem zgłosiło się też całkiem sporo osób, co aczkolwiek nie musi automatycznie wróżyć sukcesu, ale świadczy przynajmniej o dużym zapale początkowym (oby nie okazał się słomiany ;]). Wreszcie, nie było zbyt dużo zwyczajowego gadania i narzekania, bo prawie od razu rzecz przeszła do czynów – między innymi do utworzenia środowiska do pracy grupowej w serwisie Assembla.

A zatem – kto wie? Możliwe, że coś z tego wyjdzie… Ale przynajmniej na razie postaram się jeszcze zbytnio nie zapeszać :)