Używanie nagłówków Windows

Chociaż Windows API ciągnie za sobą skutki kilkunastu lat wstecznej kompatybilności, nie znaczy to, że nie pojawiają się tam nowe możliwości. Ponieważ jednak wszystkie funkcje są importowane z DLL-i w sposób statyczny, nie jest możliwe, by każda nowsza była dostępna automatycznie. W przeciwnym wypadku program, który faktycznie działałby bez problemu np. na Windows 98 wymagałby w praktyce najnowszej wersji systemu – mimo tego, że nie korzysta z żadnej nowej funkcjonalności.
Niekiedy jednak nie chcemy ograniczać się do “wspólnego mianownika” wszystkich aktualnie obsługiwanych wersji Windows i chcemy użyć czegoś, co rzeczywiście jest dostępne począwszy od jakiejś nowszej edycji systemu. Co wtedy zrobić?

W dokumentacji (czyli MSDN) jest na szczęście dokładnie zaznaczone to, w której wersji Windows wprowadzoną daną funkcję czy strukturę. Ale żeby odpowiedni symbol został włączony do kompilacji i linkowania, należy jeszcze przed dołączeniem windowsowego nagłówka (zazwyczaj windows.h) zdefiniować odpowiednie makro.
A właściwie to nawet więcej niż jedno, jako że MSDN wspomina o czterech. Są to:

• WINVER i _WIN32_WINNT, wskazujące na liczbową wersję systemu. Wartość 0x0502 oznacza na przykład wersję 5.1, czyli Windows XP z SP2.
• _WIN32_IE, mające zawierać docelową wymaganą wersję Internet Explorera
• NTDDI_VERSION, ustawialne na którąś z predefiniowanych stałych przypisanych każdej większej edycji Windows (np. NTDDI_WINXPSP1 lub NTDDI_WIN2K)

Pierwsze trzy są już uważane za przestarzałe i aktualnie używać należy NTDDI_VERSION, które jest zresztą znacznie wygodniejsze. W praktyce dobrze jest jednak ustawiać wszystkie makra, zwłaszcza jeśli nasz kod może być potencjalnie kompilowany na wielu różnych wersjach Platform SDK. I tak na przykład jeśli chcemy wykorzystać pule wątków (thread pools) dostępne począwszy od Windows Vista, powinniśmy dodać taki oto kod:

Po wartości makr odpowiadające wszystkim edycjom Windows należy udać do MSDN, do sekcji:

Win32 and COM Development > Development Guides > Windows API > Using Windows Headers

Nagłówki i przestrzenie nazw

Niestety, przestrzenie nazw w C++ nie mają takiego wdzięku jak pakiety w Javie czy assemblies w .NET. Zwłaszcza w połączeniu z plikami nagłówkowymi potrafią one sprawić nieco problemów. Jeśli bowiem nie będziemy uważali, to możemy dość łatwo zniwelować korzyści, jakie płyną z ich używania.

Ale po kolei. Jeśli mamy do czynienia z modułem kodu (plikiem .cpp), to możemy bez żadnych skrupułów umieszczać w nim deklaracje using lub using namespace. Jeśli tylko nie prowadzi to do niejednoznaczności, wszystko jest w porządku, bowiem zasięg tych deklaracji ogranicza się tylko i wyłącznie do tego jednego pliku.
Gorzej jest niestety z plikami nagłówkowymi. Ponieważ włączane są one tu i ówdzie przy pomocy dyrektywy #include, nie można tak po prostu wpisywać w nich deklaracji using namespace. Zostałyby one bowiem rozpropagowane do wszystkich plików, które dany nagłówek włączają, efektywnie niwelując wszelkie korzyści zamknięcia fragmentów kodu w przestrzeń nazw. Bo co to za namespace, który wszyscy “rozpakowują” i przenoszą jego zawartość do przestrzeni globalnej?…

Dlatego nie ma rady: w plikach nagłówkowych można używać wyłącznie nazw kwalifikowanych – poprzedzonych wszystkimi nazwami przestrzeni, jak np. XC::Base::GC::BlockInfo. W przeciwnym wypadku na pewno zaśmiecimy sobie którąś z przestrzeni (najczęściej globalną) identyfikatorami, które do niej nie należą – co będzie widoczne w systemach podpowiadania takich jak IntelliSense.