Cztery rodzaje operatora new

Do alokowania pamięci (albo raczej: tworzenia obiektów na stercie) służy w C++ operator o wiele mówiącej nazwie new. Chociaż jest on powszechnie znany i nieustannie używany przez każdego programistę C++, pewni nie wszyscy wiedzą, że występuje on nie w jednej, ale aż w czterech odmianach, z których każda różni się sposobem wywołania!
Oto krótki przegląd:

• “Zwykły” operator new (co obejmuje też formę tablicową new[]) jest oczywiście najbardziej znany i najczęściej stosowany. Warto pamiętać, że zazwyczaj robi on dwie rzeczy: oprócz alokacji pamięci wywołuje też konstruktor dla tworzonego obiektu (lub obiektów w tablicy), któremu możemy też podać parametry.
• Przeciążony operator new zmienia natomiast swoje zachowanie tylko w zakresie tej pierwszej czynności, czyli samej alokacji. Ciekawostką jest to, że możemy wyposażyć go (tj. sam operator new) w dodatkowe parametry – czyli przeciążyć go w pełnym znaczeniu tego słowa! Typowym przykładem, jaki się tutaj zwykle przytacza, jest następująca funkcja:
  1. void* operator new (size_t bytes, char fill)
  2. {
  3.     // alokacja z wypełnieniem podanym wzorcem
  4.     char* p = ::new char[bytes];
  5.     for (size_t i = 0; i < bytes; ++i) p&#91;i] = fill;
  6.     return p;
  7. }&#91;/cpp]
  8. która tworzy przeciążoną wersję operatora <code>new</code>, wypełniającą świeżo zaalokowaną pamięć podanym wzorcem:
  9. [cpp]char* ptr = new('X') char[10];  // alokuje tablicę charów wypełnioną X-ami

  Naturalnie możliwe są bardziej przydatne zastosowania. Jeśli mamy na przykład kilka rozłącznych ze sobą stert, to możemy tak napisać operator new, by poprzez dodatkowy argument pozwalał decydować o tym, którą z nich chcemy w danym przypadku wybrać.

• new nierzucający wyjątków. Domyślnie alokacja za pomocą new rzuca wyjątek std::badalloc, jeżeli operacja się nie powiodła (zwykle z powodu braku pamięci). To zachowanie – wymagające do poprawnej obsługi bloku try-catch może nam się nie podobać, ale na szczęście można je zmienić. Wystarczy użyć wersji new z dodatkowym parametrem std::nothrow:
  1. int* pEnormousArray = new(std::nothrow) int[0xffffffff]; // "tylko" 4GB :)

  Wymaga to jeszcze dołączenia standardowego pliku nagłówkowego o wielce trafnej nazwie new.

• Ostatni rodzaj zwie się placement new, co nie ma żadnego specjalnie dobrego tłumaczenia na język polski. Użycie tego operatora wymaga podania wskaźnika na już zaalokowany kawałek pamięci. Działanie operatora new ogranicza się wtedy do skonstruowania obiektu w tym właśnie miejscu, na które pokazuje przekazany wskaźnik. Tak więc w tym przypadku new tak naprawdę niczego nie alokuje; jest to po prostu najzupełniej legalny sposób na wywołanie konstruktora bez robienia czegokolwiek innego. Jakkolwiek może to się wydawać przydatne, zdecydowanie odradzam korzystania z tego mechanizmu w sposób nieprzemyślany, bo można przy tym popełnić “ciekawe” błędy.

Mamy więc aż cztery różne warianty new, ale raczej nie powinno to rodzić dylematów w rodzaju “Który z nich wybrać?”. W praktyce i tak nieczęsto zachodzi potrzeba skorzystania z któregokolwiek poza pierwszym. Co nie znaczy rzecz jasna, że nie warto znać pozostałych – podobnie jak całej masy innych kruczków języka C++ :]

Be Sociable, Share!

• 
• 

Be Sociable, Share!

• 
• 

• Tweet
•