Tekstury do wszystkiego

2008-02-17 21:10

W potocznym rozumieniu tekstura to taki obrazek, który nakłada się obiekt trójwymiarowy, aby w ten sposób imitować wygląd jego powierzchni. Rzeczywiście, dawno temu była to ich jedyna funkcja. Tego rodzaju tekstury (nazywane teksturami rozproszenia) są oczywiście nadal niezbędne. Obok nich powstało jednak całe mnóstwo innych rodzajów tekstur, które są wykorzystywane podczas renderowania scen 3D.

Wśród nich są na przykład takie, które zawierają pewne niezbędne informacje na temat obiektów na scenie – nie tylko zresztą geometrii. Są to chociażby:

Przykład mapy wysokości

Mapy wysokości (height maps). To czarno-białe tekstury, używane do modelowania terenu. Jasność konkretnego piksela odpowiada wysokości terenu w danym punkcie. Taka tekstura musi być naturalnie przetworzona na odpowiednie trójkąty (co specjalnie trudne nie jest), ale jej używanie zamiast innych reprezentacji ma dwie wyraźne zalety. Po pierwsze, umożliwia regulowanie stopnia szczegółowości (Level of Detail, LoD) wyświetlanego terenu. Po drugie, mapy wysokości są bardzo łatwe do wykonania za pomocą dowolnego programu graficznego nawet przez średnio uzdolnionego w tym kierunku kodera :)
Odpowiadająca jej
mapa normalnych

Mapy normalnych (normal maps) obrazują z kolei wektory normalne punktów powierzchni. Pomysł jest bardzo prosty: kolor każdego piksela w formacie RGB odpowiada normalnej o współrzędnych XYZ. Ponieważ współrzędne te są ograniczone (długość normalnej to zawsze 1), mogą być zapisane jako kolor. Mapa normalnych jest potem wykorzystywana przy obliczeniu oświetlenia per-pixel.
Mapy światła (light maps) reprezentują natomiast rozkład oświetlenia na scenie lub wokół źródła światła. W tym pierwszym przypadku chodzi o użycie wygenerowanego wcześniej jakąś kosztowną metodą (np. śledzenia fotonów) “wzorca” oświetlenia sceny. Ma to rzecz jasna sens tylko wtedy, gdy oświetlenie jest statyczne. Z kolei lightmapa dla źródła światła obrazuje kształt promieni świetlnych, które rzekomo z niego wychodzą. W obu przypadkach jasność pikseli odpowiada intensywności oświetlenia, chociaż mapy światła nie muszą być monochromatyczne.

Tego rodzaju tekstury są przygotowywane wcześniej i obok modeli, tekstur rozproszenia i innych danych stanowią informacje umożliwiają renderowanie sceny. Oprócz nich w trakcie samego rysowania wykorzystywane są też inne tekstury, tworzone na bieżąco i zwykle niezachowywane na później. Wśród tych efemerycznych tekstur mamy na przykład:

Mapy cieni (shadow maps). Są one używane przy jednej z technik liczenia cieni. Pojedyncza mapa to po prostu zapis bufora głębokości dla sceny widzianej z punktu widzenia źródła światła. Dzięki temu możliwe jest następnie określenie, który piksel jest widoczny dla tegoż źródła, a który jest w cieniu. To dość prosty sposób obliczenia cieniowania, w podstawowej wersji wymaga jednak dodatkowego przebiegu dla każdego źródła światła.
Imbryczek z cubemapą

Mapy odbić środowiskowych (environmental maps) służą do symulowania przedmiotów o powierzchniach lustrzanych. Podobnie jak wyżej, wymagają osobnego przebiegu renderowania, i to często nawet niejednego (jak w przypadku map sześciennych). Tak powstałe obrazy odbić są potem nakładane na przedmiot, który dzięki temu sprawia wrażenie, jakby odbijał w sobie resztę sceny.
Bufory geometrii (G-buffers) to w zasadzie nie jedna, a zestaw tekstur, z których każda zawiera informacje o pewnym parametrze materiału dla danego piksela z gotowego obrazu sceny. Po wypełnieniu ich informacjami, “bufor” ten jest wykorzystywany np. dla obliczeń związanych z oświetleniem i cieniowaniem we wszystkich technikach opatrzonych modnym przydomkiem ‘deferred‘. Dzięki temu oszczędza się każdorazowego przekształcania całej geometrii dla każdego przebiegu renderowania przez wszystkie macierze.

Potencjalnych i aktualnych zastosowań tekstur jest o wiele więcej. Ale już na tych przykładach widać, że tekstury tak naprawdę nie są obrazkami, a jedynie zbiorami jakichś informacji, które tylko z konieczności są zapisywane w postaci kolorów pikseli. Być może niedługo staną się one pełnoprawną “pamięcią operacyjną” kart graficznych, którą można będzie np. alokować i zwalniać w kodzie shaderów. Jak dotąd możliwy jest ich odczyt oraz w pewnym stopniu zapis (zależnie od modelu shaderów), ale kto wie – może wkrótce doczekamy się czegoś więcej?…

Be Sociable, Share!