Sprzątanie śmieci

Pamięcią operacyjną można w programowaniu zarządzać na dwa sposoby. Pierwszy to ręczne tworzenie obiektów i niszczenie ich, gdy nie są już potrzebne. Daje to kontrolę nad czasem ich życia, ale dopuszcza też możliwość powstawania błędów, jak wycieki pamięci czy próby podwójnego jej zwalniania. Aby im zapobiec, każdy obiekt musi mieć ściśle określonego właściciela, odpowiedzialnego za jego zniszczenie.
Drugi sposób to użycie mechanizmu odśmiecania pamięci (garbage collecting), które powinien sam wykrywać “porzucone” obiekty i je zwalniać, kiedy zachodzi ku temu potrzeba. Pozwala to oczywiście przestać martwić się o ich niszczenie. Zwykle nie oznacza to jednak, że wszystkie wyciekające fragmenty pamięci zostaną zwolnione natychmiast. Tracimy więc kontrolę nad czasem życia obiektów.

Nie da się jednak ukryć, że od kiedy komputery mają dość mocy obliczeniowej, aby wyświetlać miękkie cienie pod okienkami, mogą też z powodzeniem zajmować się automatycznym porządkowaniem sterty w swoim wolnym czasie. Dlatego zdecydowana większość nowych języków programowania jest wyposażona w odśmiecacze, które na dodatek są zawsze włączone i zwykle nie da się z nich zrezygnować. Najlepiej byłoby naturalnie mieć tutaj wybór, lecz rzadko jest on nam dany.
Nie inaczej jest w C++, tyle że tutaj mamy chyba jednak tę gorszą opcję – czyli konieczność ręcznego zarządzania alokacją i zwalnianiem. Można aczkolwiek to zmienić, lecz nie odbędzie się to w sposób przezroczysty dla programisty.

Odśmiecanie można przeprowadzić dwiema podstawowymi metodami, które mają naturalnie wiele wariantów. Są to:

• Śledzenie odwołań. Oznacza to posługiwanie się strukturą grafu w celu oznaczania elementów nieosiągalnych z bieżącego miejsca w programie, a następnie ich sukcesywnego zwalniania. Wymaga to wiedzy o tym, jak jeden obiekt może odwoływać się do drugiego i w C++ wymagałoby na przykład dziedziczenia po ustalonej klasie bazowej połączonego z kilkoma innymi wymaganiami.
• Zliczanie referencji. Polega to na trzymaniu obok każdego obiektu licznika odwołań do tego właśnie obiektu. Każde kopiowanie i przypisywanie wskaźnika zmienia ten licznik i jeśli spadnie on do zera, obiekt kwalifikuje się do usunięcia. W C++ metodę tę można zaimplementować chociażby przy pomocy inteligentnych wskaźników.

W swoim pierwszym (działającym :)) ośmiecaczu dla C++ zastosowałem drugą metodę – oczywiście ze względu na jej prostotę. Jak wiadomo jednak nie jest ona doskonała, gdyż jej piętą achillesową są odwołania cykliczne. Można jej zaradzić na przykład poprzez tak zwane słabe referencje… Ale na szczęście póki co nie potrzebuję jeszcze takich “zakręconych” (dosłownie i przenośni) relacji między obiektami ;P

Be Sociable, Share!

• 
• 

Be Sociable, Share!

• 
• 

• Tweet
•