A Whole Lot of OSes at Once

I realized I haven’t talked yet about my workspace setup, including the choice of computer(s) and operating system(s) which I prefer. A topic like that is a perfect opportunity to provide fuel for countless flamewars raging through the Internet forums, so it seems like a no-brainer if you want to round up some passionate readers ;)
So, what’s the best these days? Is it Windows or Linux? Or maybe OS X? Should you get a Mac or a(n other kind of) PC? Make it a desktop or just a laptop? Or perhaps subscribe to the post-PC doctrine and grab a tablet?…

Well, I don’t know. I won’t really advise anything here. Myself, I take more… holistic approach. I just use all of these things :)

Desktop split in two

As I see it, desktop PC is the place where stuff gets done. Be it “work” or play, you cannot easily forfeit the conveniences of big monitor(s), full keyboard layout, snappy mouse that fits your palm, and a comfortable chair.

Thing is, those two activities require two completely different operating systems. When it comes to games, Windows is still reigning supreme, with only some small glimpses of what might shake up this status quo. Sadly, I have little hope much will change here in the foreseeable future.
On the other hand, it’s pretty much given that the best system for most kinds of development work is some flavor of Linux, preferably sporting such powerful a package manager as apt-get. There are no (good) alternatives for certain vendor lock-ins (*cough* iOS) but if you are not forced to comply with them, anything else is almost certainly an inferior choice.

How to reconcile those requirements? There is dual booting, of course, but the need of frequent resets would get old very quickly. So instead of that, and after conducting a bit of a research, I opted for virtualization, choosing a simple solution of running Linux as guest OS through VirtualBox.
This turned out to be super easy to set up; the only “trick” was to flip a switch in BIOS in order to enable CPU virtualization features, required to run a 64-bit system as guest. With these on, performance is a non-issue: it feels like running directly on the hardware, for all intents and purposes – including running Android emulator inside the VM :)

Laptop as versatile substitute

Now, if only all that goodness could be made available on the go… Although some may pretend it is, most (sane) people cater to their mobility needs by getting a laptop. This is immediately a compromise because of the form factor alone, but even more so because of inevitably inferior hardware specs one could cram into it.

So no, I didn’t try to replicate the VM-based setup described above :) While possible, it seemed way more sensible to try and kill two birds with one stone by getting a computer that:

• adequately (though not perfectly) substitutes Windows for gaming and Linux for coding
• runs the third major operating system, in case that ever comes handy e.g. for testing purposes

As you’ve likely guessed, that description accurately fits a MacBook. Of its virtues and woes I have already written elsewhere, so let’s just say it fulfills its purpose pretty well.

And even when it doesn’t, there is always Chrome Remote Desktop to bridge the gap :)

Windows 8 Is Coming and I Don’t Care

The upcoming release of Windows 8 is stirring up the tech world, mostly because of some controversial decisions Microsoft has made regarding the new version of their flagship OS.

Were it a few years ago, I would likely participate in various discussions about this, springing up on message boards I typically frequent. Probably I would have also tested the development preview which was made available several months before. Most likely, I would have clear opinion about viability of the new Metro UI, WinRT apps’ platform or the overall push in the general direction of HTML5.

I would… But I do not. Actually, I couldn’t care less about the whole thing.

It’s not only because I touch my Windows installation once in a blue moon, almost exclusively for gaming. No, that’s mostly because it’s 2012, and Windows still doesn’t support some crucial functionality you could expect from modern operating system.

Unfortunately, most users don’t expect it because they never knew any better. Therefore I will try to highlight some features from alternative operating systems (typically Linux or OSX) that I think Windows can be rightfully scorned for lacking.

O kompatybilności wprzód i jej dziwactwach

Oto proste zadanie. Proszę sobie przypomnieć dowolną funkcję z dowolnej platformy/biblioteki/frameworka/itp. posiadającą przynajmniej jeden parametr, który nigdy nie został przez nas użyty w żadnym jej wywołaniu. Idealnie by było, gdyby ów argument występował na innej pozycji niż ostatnia – tak, żeby jego pominięcie wymagało podania zera, NULL-a, nulla, nila, Nila, None-a, pustego napisu/tablicy/listy lub dowolnej innej, “neutralnej” wartości.
Jeżeli udało nam się uporać z tą łamigłówką, to mam kolejną w postaci prostego pytania: dlaczego takie funkcje w ogóle istnieją? Zadając to pytanie na głos, często doczekamy się odpowiedzi, które niewiele mają wspólnego z prawdą. Bo istnieją rzadkie sytuacje, gdy ów felerny parametr jednak się przydaje. Bo nie ma innego dobrego miejsca, gdzie można by go umieścić. Bo język programowania jest kiepski i tak już musi być. Bo w sumie co to za kłopot z tym jednym nullem więcej. Bo.. bo… – i tak dalej.

W rzeczywistości prawidłową odpowiedzią jest zazwyczaj brzydkie słowo na ‘k’, czyli kompatybilność :) Pół biedy, jeśli chodzi tutaj o kompatybilność wsteczną – ona jest codziennością co bardziej złożonych aplikacji i systemów oraz wszelkich bibliotek, które mają swoją własną historię. Nie da się jej uniknąć i zwykle nawet nie warto próbować, chociaż oczywiście okresowe jej porzucanie jest w gruncie rzeczy wskazane.
Jest jednak jeszcze kompatybilność wprzód. Dziwna to idea, mająca na celu przewidywanie przyszłych wymagań wobec systemu i ułatwiająca lub wręcz umożliwiająca sprostanie im. Należy więc ona do dziedzin z pogranicza prorokowania i prognoz pogody, zatem z miejsca wydaje się cokolwiek podejrzana. Co więcej, potrafi się ona wkraść do projektu tak podstępnie i niezauważenie, że nie musi być nawet świadomie stosowana, by zostawić w nim swoje ślady. Ślady zupełnie niepożądane, o czym jednak przekonujemy się zwykle dopiero dużo później.

Mniej więcej coś takiego zdarzyło mi się ostatnio podczas tworzenia wersji androidowej swojej gry sprzed paru lat, czyli Taphoo. Sprawa dotyczy formatu niewielkich (<1 kB) plików, w którym obie wersje przechowują poszczególne etapy gry. Nie należy on w żadnym razie do przesadnie skomplikowanych, gdyż jest prostym formatem binarnym, składającym się z trzech części:

• stałego nagłówka o rozmiarze dwóch bajtów, równego zawsze 54 4C (w ASCII są to znaki TL, będące skrótem od Taphoo Level)
• wymiarów etapu: szerokości i wysokości, zapisanych na dwóch bajtach każda
• właściwej planszy, której każda komórka zajmuje dokładnie jeden bajt

Format etapów w Taphoo

Oryginalnie format ten służył jedynie windowsowej wersji gry, ale nie widziałem żadnych powodów, dla których nie mógłbym użyć go także w powstającym porcie na platformę Android. Z pewnością znaczącym czynnikiem było to, że razem z pierwotną wersją gry napisałem też do niej – nie chwaląc się – bardzo dobry edytor :) Rozsądne było więc, aby przepisać kod wczytujący poziomy na Javę i włączyć go do gry w wersji androidowej.
Intuicja każe przypuszczać, że wtedy właśnie pojawiły się kłopoty. Faktycznie tak było. W związku mam jeszcze jedną, ostatnią dzisiaj zagadkę, która powinna być stosunkowo łatwa do rozwiązania na podstawie informacji podanych wcześniej. Co mianowicie jest przykładem niepotrzebnej kompatybilności wprzód w opisanym wyżej formacie i jakie problemy może to stwarzać podczas portowania?…

Bo konsola to też okno

Systemy uniksowe dość długo wyróżniały się znacznie lepszym wsparciem dla trybu wiersza poleceń niż Windows. To się w pewnym sensie zmieniło po powstaniu PowerShella, będącego co najmniej równie dobrą powłoką tekstową co bash czy zsh. Jednak przynajmniej w jednym aspekcie Linuksy wciąż mają tutaj wyraźną przewagę. Chodzi o graficzną otoczkę tekstowej konsoli.
W Windows programy konsole uruchamiane są wciąż w starym, w gruncie rzeczy obleśnym i w dodatku bardzo słabo i trudno konfigurowalnym oknie. Nie da się płynnie zmienić jego rozmiaru, zmaksymalizować, nie wspominając już nawet o otwieraniu kilku konsol w zakładkach tego samego okna. Możliwość modyfikacji czcionki czy też kolorów tekstu i tła też jest ograniczona i niewygodna. Dla porównania, okienka konsoli w systemach linuksowych są pod tym względem o wiele elastyczniejsze, zapewniając wszystkie te feature‘y i jeszcze sporo innych. W rezultacie interfejs tekstowy jest tam przyjemniejszy w obsłudze, nawet jeśli obiektywnie ustępuje możliwościami temu windowsowemu.

Czy da się coś na to poradzić, czyniąc windowsowe okienko konsoli bardziej znośnym?… Otóż można w pewnym – może nawet zadowalającym – stopniu to uczynić, lecz w tym celu trzeba się posłużyć zewnętrzną aplikacją. Chodzi mianowicie o open-source‘owy projekt Console2, będący okienkowym środowiskiem uruchamiania programów konsolowych. Technicznie działa on zapewne w podobny sposób, jak mój eksperyment sprzed prawie trzech lat, z tym że oczywiście robi to znacznie lepiej :) W międzyczasie zapewnia też sporą część funkcjonalności okienek terminala pracujących w X-Window, a mianowicie:

• obsługę kilku zakładek z przełączaniem się między nimi za pomocą konfigurowalnych skrótów klawiszowych
• wybór domyślnego shella (np. cmd, cygwin albo powershell), a także możliwość skonfigurowania kilku powłok uruchamianych automatycznie w osobnych zakładkach
• zaawansowaną konfigurację wyglądu, aż do kształtu kursora włącznie
• obsługę przezroczystości całego okna
• zmianę jego rozmiaru poprzez przeciąganie za krawędź

i jeszcze kilka innych, w gruncie rzeczy naturalnych funkcji, których w tajemniczy sposób zabrakło w standardowym oknie konsoli w Windows. Jeżeli chodzi o stabilność i szybkość działania, to również prezentuje się nie najgorzej, chociaż zdarzają się problemy, np. z przesłaniem sygnału Ctrl+C w celu przerwania spamującego polecenia w rodzaju ls -r /. Małą wadą jest też konfiguracja, która może zająć trochę czasu i kłopotów, jeśli umieścimy program w standardowy folderze Program Files (wskazówka: należy wtedy poinstruować go, by zapisywał ustawienia w katalogu użytkownika).
Ogólnie jednak moje wrażenia co do tej aplikacji są w miarę pozytywne, lecz pamiętajmy, że rywal jest godny pożałowania ;) Tym niemniej polecam zapoznanie się z tym programem, jeśli dużo pracujemy z tekstowym shellem pod Windows.

Nieoficjalne debugowanie na Androidzie

System Android, jak powszechnie wiadomo, jest licencjonowany kategorią open source, więc istnieje możliwość w miarę łatwego umieszczenia go na urządzeniach mobilnych bez konieczności współpracy z Google. Wykorzystują to producenci różnego rodzaju mniej lub bardziej “nieoficjalnego” sprzętu, działającego pod kontrolą tego systemu. Mogą to być produkty, które trudno klasyfikować inaczej niż jako tanie imitacje, ale także sprzęt produkowany przez (u)znane firmy – jak choćby tablet stworzony przez Creative. Ich wspólną cechą jest domyślny brak wsparcia przez narzędzia wspomagające pisanie aplikacji dostępne w ramach SDK Androida – przede wszystkim Android Debug Bridge (adb), czyli usługę umożliwiającą między innymi debugowanie aplikacji bezpośrednio na urządzeniu. Dla zwykłego użytkownika to oczywiście żadna wada, ale co mają zrobić biedni programiści?…
Okazuje się jednak, że przeszkodę tę da się pokonać. Dzisiaj udała mi się ta sztuka ze wspomnianym tabletem Creative’a i dlatego czuję się upoważniony podzielić się swoim rozwiązaniem :) Wydaje się ono przy tym na tyle ogólne, że powinno stosować do dowolnego urządzenia.

Więcej pulpitów

Pracując przez chwilę na Linuksie, odkryłem poważną zaletę jego interfejsu graficznego, którą Windows domyślnie nie może się pochwalić. Wirtualne pulpity, bo o nich mowa, to koncept, który w pierwszej chwili może wydawać się nieco dezorientujący. W końcu czasami ma się problem z ogarnięciem okien na jednym tylko pulpicie, więc co dopiero powiedzieć o – powiedzmy – czterech? :) Ale więcej miejsca na bałagan to także więcej miejsca na porządek i jeśli tylko potrafimy dobrze tę powiększoną przestrzeń zagospodarować, możemy znacznie zyskać na efektywności. Ograniczamy bowiem konieczność przełączania między programami za pomocą powolnych i niewygodnych metod, takich jaki klikanie w przyciski na pasku zadań czy pracowite przechodzenie po liście okien za pomocą przełącznika Alt+Tab.

To doprawdy wstyd, że Windows nie oferuje takiego mechanizmu wbudowanego w system. Jakby się jednak chwilę nad nim zastanowić, nie jest on żadnym rodzajem magii. Można go przynajmniej symulować za pomocą odpowiednio przemyślanego ukrywania i odkrywania okien na żądanie użytkownika, przechodzącego między kolejnymi “wirtualnymi «wirtualnymi pulpitami»”. Zdaje się, że właśnie na takiej zasadzie działają programy, które uzupełniają system Windows o tę pożyteczną funkcjonalność.
Rozwiązaniem wypróbowanym przeze mnie jest VirtuaWin. Jest to bardzo mała, ale całkiem zmyślna aplikacja. Bez widocznego narzutu na zasoby systemowe (kilka megabajtów w pamięci) wprowadza ona możliwość przełączania się między wirtualnymi pulpitami przy pomocy typowych kombinacji klawiszy (czyli Ctrl+Alt+strzałki). I to niemal dowolną liczbą wirtualnych pulpitów, do których można automatycznie przypisywać okna na podstawie ustalonych (bazujących np. na klasie okna lub jego tytule). Jedyne, czego tu brakuje, to ładna animacja przełączania zamiast znikających i pojawiających się okien… ale cóż, nie można mieć wszystkiego ;)

W każdym razie polecam przyjrzenie się możliwości powielenia swojego pulpitu nawet bez przyłączania dodatkowych ekranów. Opłaca się.

Triki z PowerShellem #17 – Stan baterii

Wykonywałem ostatnio skomplikowane akrobacje z bashem, plikiem /etc/rc.local, modułami kernela i innymi linuksowymi wynalazkami, aby uruchomić system spod znaku pingwina na swoim laptopie. Problem leżał w posiadaniu przezeń dwóch kart graficznych, działających w trybie hybrydowym, z których jedna (zintegrowana) działa zawsze, natomiast druga (zewnętrzna) budzi się na żądanie w celu obsłużenia bardziej skomplikowanych aplikacji graficznych i gier. Naturalnie Linux nie jest przygotowany do współpracy z tą technologią. więc o bezproblemowym działaniu X-owych okienek (poza trybem recovery) nie mogło być mowy.
Rozwiązaniem było całkowite wyłączenie zewnętrznej karty i to w niezbyt delikatny sposób, bo poprzez… pozbawienie jej zasilania za pomocą odpowiedniego polecenia modułu acpi. O tym, czy polecenie to faktycznie coś dało, mogłem się natomiast przekonać przy pomocy obserwacji szybkości rozładowywania się baterii, dostępnej w pliku /proc/acpi/battery/BAT1/state i wyglądającej mniej więcej tak:

Tak to właśnie wygląda na systemie, który podobno “po prostu działa” ;-) Żarty żartami, ale powyższy raport nt. stanu zasilania jest zbiorem całkiem interesujących informacji, które byłyby pożyteczne także i w systemie Windows. Pomyślałem więc, czy i tam nie udało by się pozyskać podobnych danych. Odpowiedź – jak można się domyślić – jest oczywiście pozytywna.