W poszukiwaniu straconego czasu

Kilka tygodni temu świat obiegła wiadomość o eksperymencie, wskazującym na możliwość istnienia neutrin poruszających się z szybkością większą niż świetlna. Rzeczone cząstki zostały wykryte o około 60 nanosekund wcześniej niż powinny, co wskazywałoby na to, iż właśnie o tyle szybciej przebyły nieco ponad 700-kilometrową odległość między szwajcarskim a włoskim laboratorium.

Czy owe 60 nanosekund to długo? No cóż, przychodzą tu do głowy dwie skrajne odpowiedzi. Z jednej strony to bardzo długo: w tym czasie fala elektromagnetyczna przebiegnie jakieś 60 metrów, a niedokładność tego rzędu byłaby kilkakrotnie większa niż zwyczajnego odbiornika GPS w nowoczesnym telefonie. Z drugiej strony jest to oczywiście niewyobrażalnie krótkie mgnienie oka – ale tylko w sensie metaforycznym, bo to rzeczywiste trwa przecież miliony razy dłużej.

Bardziej interesujące jest, jak taki odcinek czasowy ma się do przedziałów czasu, z którymi możemy mieć do czynienia podczas programowania. O ile rzędów wielkości różnią się od niego typowe interwały, z którymi stykamy się w różnego rodzaju aplikacjach?
Okazuje się, że o całkiem sporo… albo o bardzo niewiele. Na każdym z poziomów pośrednich dzieje się jednak zawsze coś ciekawego.