Studia techniczne – a więc także i informatyka – różnią się od innych choćby tym, że tutaj nie obejdzie się bez dużej ilości zadań praktycznych. Brudzenie tablicy pyłem kredowym na wykładach i ćwiczeniach to bowiem za mało – zwłaszcza, jeśli mówimy o uczelniach technicznych, a nie uniwersytetach.
Mamy więc dwa dodatkowe rodzaje zajęć: laboratoryjne i projektowe. Oba mają na celu wykorzystanie zdobytej przez studenta wiedzy w praktyce oraz nabranie pewnej porcji doświadczenia. Cel chwalebny, wykonanie niestety nieco gorsze…
Dotyczy to głównie laboratoriów, które w pewnej formie są według mnie kompletnym nieporozumieniem, jeśli chodzi o większość dziedzin informatyki – zwłaszcza tych związanych bezpośrednio lub pośrednio z programowaniem. Zajęcia takie wyglądają mniej więcej tak: student otrzymuje takie-a-takie zadanie – którym jest zwykle napisanie programu – i do końca zajęć ma się z niego wywiązać, czyli rzeczony program napisać. Potem wyniki jego pracy są oceniane przez prowadzących.
W czym ta formuła jest zła? Ano można jej wytknąć całkiem sporo mankamentów:
W przeciwieństwie do laboratoriów, projekty właściwie nie mają wymienionych wyżej wad. Są też na pewno bardziej pouczające, szczególnie wtedy gdy należy je wykonywać w grupach. Zdobyte przy okazji doświadczenie jest z pewnością o wiele cenniejsze, bo obejmuje przecież także organizowanie pracy i planowanie kolejnych jej etapów. Czegoś takiego nie można raczej powiedzieć o zadaniach wykonywanych na szybko na laboratoriach.