Cebulowy postęp

Co pewien czas można natknąć się na porównania odnośnie mocy obliczeniowej komputerów bardzo dawnych i tych dzisiejszych. Takim dość typowym, często powtarzanym stwierdzeniem jest na przykład to, iż komputer sterujący misją Apollo 11 miał moc porównywalną z dzisiejszym kalkulatorem. Podobne ciekawostki służą czasami ukazaniu gigantycznego postępu, jaki dokonał się w ciągu ostatnich kilku dekad jeśli chodzi o sprawność jednostek obliczeniowych.

Interfejs komputera sterującego
Apollo 11

Jednak nierzadko służą one także kwestionowaniu kierunku zmian w szeroko pojętej technologii komputerowej, które były możliwe właśnie dzięki tak wielkiemu wzrostowi mocy obliczeniowej procesorów. Bez zbędnych słów można te argumenty streścić w postaci następującego pytania: Skoro 40 lat temu “kalkulator” o częstotliwości 1 Mhz mógł dowieźć ludzi na Księżyc, to dlaczego obecnie potrzebujemy tysiąc razy większej mocy obliczeniowej, aby napisać prosty dokument tekstowy?… Aż chciałoby się dodać: co poszło nie tak? :) Ale spokojnie, wszystko jest w jak najlepszym porządku. Takie postawienie sprawy to bowiem nic innego, jak chwytliwy slogan, który przedstawia ją w sposób zdecydowanie zbyt uproszczony. Krótko mówiąc, zionie on przerażającą ignorancją.

Nie chodzi tu już nawet o wyraźne przecenienie stopnia skomplikowania zadań, przed jakimi ów sławetny komputer pokładowy stawał i jakości rozwiązań, które dla nich znajdował (ich częścią był chociażby “interfejs użytkownika”, składający się z komunikatów-liczb, których odcyfrowanie wymagało sporej książki). Bardziej irytuje mnie sugestia, że w dzisiejszych aplikacjach cała ta olbrzymia moc obliczeniowa jest marnowana na parę w gwizdek. No, czyli właściwie na co?… Odpowiedź brzmi: na mnóstwo “oczywistych” rzeczy, na które normalnie nie zwracamy uwagi albo o których nie musimy nawet myśleć. Jest ich dużo, bardzo dużo – i ich lista cały czas się powiększa.

Przykłady? Ależ proszę; nie trzeba ich wcale daleko szukać. Czy ktoś może chociażby uczciwie powiedzieć, że dokładnie wie, jak działa Internet? Jak to się dzieje, że dane mogą zostać przesłane z jednego końca świata na drugi, mijając po drodze kilometry kabli, setki routerów, dziesiątki różnie skonfigurowanych podsieci, a pewnie i kilka satelitów, i być odczytane na komputerze nie tylko działającym pod kontrolą całkiem innego systemu operacyjnego, ale składającym się być może z zupełnie różnych podzespołów?… Totalna magia :)
Ale to jest właśnie ów gwizdek. Taka karkołomna operacja jest możliwa tylko dlatego, że występujące po drodze ogniwa dysponują wystarczającą mocą obliczeniową i przepustowością łączy, by w rozsądnym czasie dokonać wielokrotnego rozpakowywania i ponownego pakowania danych w poszczególne warstwy komunikacji. Każda z nich: Ethernet, IP, TCP, HTTP (a na tym pewnie Unicode, XML/JSON/itp., RPC i w końcu protokół własny aplikacji) służą temu, aby – paradoksalnie – coś uprościć i… przyspieszyć. Tym czymś jest oczywiście tworzenie aplikacji – to, co trwa najdłużej, jest najkosztowniejsze i nie poddaje się prostemu skalowaniu tak, jak możliwości elektroniki.

Rozwój IT polega więc (w dużym stopniu) na dodawaniu kolejnych warstw abstrakcji do coraz większej cebuli. Nie jest to jednak przyczyna, a skutek coraz lepszych możliwości technicznych sprzętu. Możemy sobie po prostu na to pozwolić. I bardzo dobrze.
Nie zapominajmy bowiem, że komputer Apollo 11 programowany był w archaicznym asemblerze przez ładnych kilka lat przez sztab wybitnych fachowców z NASA. Czy nie powinniśmy doceniać faktu, że program wykonujące równoważnie skomplikowane zadania może dzisiaj stworzyć niemal każdy w znacznie krótszym czasie i o wiele przyjemniejszy sposób? Jeśli ktoś twierdzi, że to nie jest postęp, to doprawdy nie wiem, co mu odpowiedzieć :P

Be Sociable, Share!

• 
• 

Be Sociable, Share!

• 
• 

• Tweet
•