Triki z PowerShellem #14 – Moja własna mała konsolka

Jak zdołałem (mam nadzieję) pokazać w kilkunastu notkach na temat PowerShella, narzędzie to pozwala na (pół)automatyczne wykonywanie wielu niekiedy skomplikowanych operacji, o ile tylko potrafimy je zakodować w postaci odpowiednich skryptów. Możemy więc ułatwić sobie życie szybkim uploadem na serwer FTP, wysyłaniem maili, a nawet (ło kurczę!) uaktualnianiem statusu na Twitterze :) Kiedyś możemy jednak chcieć takie pojedyncze rozwiązania złożyć w jakąś większą całość – na przykład w tytułową “małą własną konsolkę”.

O co chodzi? W skrócie: o coś w rodzaju własnego shella, przyjmującego ograniczony i ściśle określony zestaw poleceń, pozwalających na wykonywanie prostych czynności. Różnica względem normalnej powłoki jest taka, iż komendy te mają być w założeniu bardzo wysokopoziomowe – każda z opisywanych dotąd przeze mnie powershellowych “sztuczek” podpadałaby pod li tylko jedno polecenie, jeśli w ogóle. Najbliższym graficznym odpowiednikiem czegoś takiego jest pasek narzędzi lub skrótów do programów.
Aby nasz mały shell stał się faktem, potrzebujemy tylko kilku rzeczy, wśród których są:

• Pobieranie poleceń od użytkownika. Od tego mamy w PSh instrukcję Read-Host, nad którą nie ma co się rozwodzić w jakiś specjalny sposób. Ot, po prostu daje nam w wyniku linijkę tekstu wpisaną do konsoli. Jeśli użyjemy parametru Prompt, nasz shell może mieć ładny znak zachęty :)
• Wybór właściwej akcji w zależności od wpisanej komendy. Gdybyśmy pisali “normalny” program w “normalnym” języku programowania, wtedy pewnie dodalibyśmy bazowy interfejs dla komend, potem specyficzne klasy go implementujące, a potem jeszcze fabrykę tychże… No dobra, zdecydowanie przeginam ;-) W rzeczywistości zwykły switch jest tu niemal zbytkiem, zwłaszcza że w PowerShellu posiada on pożyteczny parametr -wildcard, pozwalający na dopasowanie ciągów znaków do wzorców zawierających symbole wieloznaczne (jak np. * lub ?). Dzięki temu można ograniczyć konieczność wpisywania całych nazw poleceń, jeśli jednoznaczna jest już sama pierwsza litera ("t*" zamiast "tweet", itp.).
• Uruchamianie programów z parametrami. Odpalenie aplikacji w powłoce takiej jak PowerShell jest oczywiście bardzo proste. Nie zapominajmy jednak, ze mamy tutaj dostęp również do API .NET-owego, w tym chociażby do klasy System.Diagonistics.Process i jej metody Start – czegoś w rodzaju arcyprzydatnej kiedyś funkcji Windows API o nazwie ShellExecute. Jeśli zaś chodzi o przekazywanie parametrów, to nie zapominajmy o metodach do obsługi stringów – cała klasa System.String jest przecież dostępna.
• Kontrola wejścia i wyjścia. Pod Windows nie jest to specjalnie powszechne, ale zdarzają się programy “w stylu uniksowym” – przyjmujące dane ze standardowego wejścia i wypisujące wyniki na standardowe wyjście. Pamiętajmy, ze przy pomocy potokowania (operator pionowej kreski |) możemy sobie z takimi aplikacjami radzić. PowerShell jest zresztą dobrym narzędziem do tworzenia używalnych front-endów do tego rodzaju programów.
• Pobieranie kodu wyjścia programów. W starych plikach .bat można było (hmm… w sumie to nadal można) korzystać ze zmiennej %ERRORLEVEL%, zawierającej kod wyjścia ostatnio uruchomionego programu. W PSh. jej odpowiednik ma bardziej opisową nazwę: $LASTEXITCODE. Przypomnieć warto, że dla kodów wyjścia wartością oznaczającą poprawne wykonanie programu jest zero.

Składając te elementy w całość, możemy utworzyć shella z wygodnym dla nas zestawem poleceń. Kto wie, może będzie on nam odpowiadał bardziej niż pełne ikonek, kolorowe paski narzędzi :)

Be Sociable, Share!

• 
• 

Be Sociable, Share!

• 
• 

• Tweet
•