I co się w tej grze robi?…

Przeglądając znalezione niedawno czasopisma o grach sprzed kilku lat, zauważyłem ciekawy schemat pojawiający się w ówczesnych recenzjach. Wiele z nich wskazywało mianowicie na liniowość jako cechę bardzo niepożądaną w każdej właściwie grze, niekoniecznie przygodówce czy RPG-u (gdzie istotnie byłaby ona zbrodnią). Gracz miał bowiem mieć jak najwięcej swobody i jak najwięcej możliwości dokonywania znaczących wyborów – wtedy rozgrywka uznawana była za interesującą.

Gdy przyjrzymy się teraz tytułom wychodzącym obecnie, to da się zauważyć, że lata forsowania tej idei zrobiły swoje. Już niewiele jest jakich gier, w których trzeba przechodzić kolejne etapy/misje/poziomy/itp. w dość ściśle określonej kolejności. Zamiast tego mamy coraz więcej produkcji, gdzie właściwie cały rozwój rozgrywki znajduje się w rękach gracza.
Przykłady? Chociażby cały podgatunek MMORPG: zwykle poza jedną linią głównych questów (zadań) wszystkie pozostałe są poboczne, a gra polega generalnie na współpracy z innymi graczami, by osiągnąć wyznaczone grupowo cele. Podobny schemat występuje też niekiedy w rozgrywce single player (np. cała seria Grand Theft Auto). W końcu mamy całą paletę gier symulacyjnych, z ikonicznymi “simsami” na czele.

Można więc przypuszczać, że liczba gier z dużym stopniem swobody dla gracza będzie się zwiększać. Po części jest tak może dlatego, że ciężko usłyszeć opinie, aby ten kierunek rozwoju był złym. Kto wie, może faktycznie tak nie jest? :)
Jednak mam pewne wątpliwości. Wysoka nieliniowość gry może bowiem oznaczać tyle, że jej twórcy poszli na łatwiznę i tak naprawdę nie zainteresowali się tym, jak będzie ostatecznie przebiegać rozgrywka. Postawienie na samą mechanikę i uczynienie jej maksymalnie elastyczną może z początku wyglądać na działanie wielce innowacyjne, ale po bliższym przyjrzeniu się na wierzch mogą wyjść duże zaniedbania od strony fabularnej. (Wydaje mi się na przykład, że to właśnie była przyczyna chłodnego przyjęcia długo oczekiwanej gry Spore).

Jest jeszcze jeden aspekt tej sprawy: czy wysoce nieliniowe gry są tym, czego gracze faktycznie oczekują? Nie byłbym tego taki pewien, a poważnym argumentem, który za tym przemawia, jest “ostatni krzyk mody” w grach wszelakich, czyli tzw. osiągnięcia (achievements). Twór ten przyszedł z produkcji konsolowych, a jego oczywistą funkcją jest przedłużanie czasu życia gry poprzez wskazywanie graczowi, co jeszcze mógłby w niej zrobić (i jak mógłby być lepszym od innych).
Popularność tego mechanizmu dowodzi, że jego wprowadzanie jest zazwyczaj dobrym krokiem. Dlaczego? Poza widocznym wyraźnie czynnikiem rywalizacji z innymi (zawsze pożądanym), osiągnięcia mogą organizować przebieg rozgrywki i subtelnie wskazywać jej właściwy kierunek.

Inaczej mówiąc, jest to sposób na ponowne wprowadzenie do gier liniowości – tym razem w wersji light, jako opcji. Czy oznacza to więc cofanie się w rozwoju? Otóż nie wydaje mi się; to raczej odpowiedź na zapotrzebowanie. Bo po co nam gry, w których można robić wszystko, skoro w rzeczywistości oznacza to, że niczego robić nie warto?…

Be Sociable, Share!

• 
• 

Be Sociable, Share!

• 
• 

• Tweet
•