Rozdzielanie pakietów

Protokół TCP ma to do siebie, że możemy mu zaufać – zawsze mamy gwarancję, że dane wysłane trafią do odbiorcy (a jeśli nie trafią, to będziemy o tym wiedzieli). Dlatego możliwe jest traktowanie przesyłu danych tą drogą podobnie, jak chociażby wymiany danych między pamięcią operacyjną a plikiem na dysku. Z tego też powodu wiele języków programowania pozwala na opakowanie połączeń TCP/IP w strumienie o identycznym interfejsie jak te służące na przykład do manipulowania zawartością pliku.
W praktyce jednak nie da się pominąć zupełnie tego prostego faktu, iż odbierane dane pochodzą z sieci i wysyłane także tam trafiają. Dotyczy to na przykład takiej kwestii jak dzielenie informacji na małe porcje u nadawcy i ich interpretacja po stronie odbiorcy.

Jak bowiem wiadomo, dane przesyłane przez TCP/IP mogą być po drodze dzielone i składane, a zagwarantowana jest jedynie ich kolejność. Nie ma natomiast pewności, że kawałek danych wysłany jednym wywołaniem w rodzaju Send zostanie odebrany także jednym wywołaniem Receive. Granice między porcjami danych każdy protokół musi więc ustalać samodzielnie. Można to zrobić na kilka sposobów, jak chociażby:

• Jawne zapisanie długości pakietu. Polega to na wysłaniu przed właściwymi danymi nagłówka o stałym rozmiarze, który ma ustalony format i którego częścią jest długość następującej dalej porcji danych. W najprostszym wypadku może być po prostu wysłanie najpierw np. czterobajtowej liczby z długością pakietu, a następnie reszty danych. Dzięki temu program odbierający zawsze będzie wiedział, ilu bajtów należy się spodziewać (a więc najpierw czterech, a potem tylu, ile wynosi odebrana długość).
• Używanie ustalonego rozdzielacza. To rozwiązanie polega na określeniu jakiejś sekwencji bajtów jako znacznika końca pakietu. Bardzo często (HTTP, FTP, IRC, itd.) jest to znak końca wiersza, oddzielający poszczególne żądania i odpowiedzi, lub znak o kodzie zero (\0). Odbieranie danych polega wtedy na odczytywaniu kolejnych bajtów do bufora i interpretacji pakietu dopiero po otrzymaniu końcowego znacznika.
• Korzystanie z własności pewnych formatów danych. Można mianowicie przesyłać informacje wyłącznie w określonym formacie, którego struktura pozwala określić, gdzie kończy się jedna porcja, a zaczyna druga. Jeśli przykładowo wykorzystamy XML i będziemy przesyłali wyłącznie pojedyncze jego elementy – np. <foo>...</foo> – to koniec takiego elementu będzie jednocześnie wiadomością o końcu pakietu. Można to więc traktować jak nieco bardziej skomplikowany wariant znaczników końca.

Jeśli tworzymy nowy protokół dla własnych aplikacji, to który wariant wybrać? Pierwszy wydaje się być dobry dla protokołów binarnych; tych jednak generalnie nie powinno się używać ze względu na liczne problemy z kodowaniem i pakowaniem danych. Druga opcja jest bardzo szeroko stosowana w wielu powszechnie używanych usługach sieciowych i wydaje się sprawdzać całkiem dobrze. Trzecia jest w gruncie rzeczy podobna, ale nieco bardziej złożona i może być kłopotliwa od strony kodu odbierającego dane.

Be Sociable, Share!

• 
• 

Be Sociable, Share!

• 
• 

• Tweet
•